فرهنگی و ورزشی و مذهبی

فرهنگی و ورزشی و مذهبی

فرهنگی و ورزشی و مذهبی

فرهنگی و ورزشی و مذهبی

ورزش و تغذیه در روزه داری

ورزش و تغذیه در روزه داری
به طور کلی در جامعه دو گروه ورزشکار وجود دارد؛ افرادی که برای حفظ و ارتقای سلامت خود به ورزش همگانی مشغولند و افرادی که به ورزش حرفه ای و قهرمانی می پردازند.

به طور کلی در جامعه دو گروه ورزشکار وجود دارد؛ افرادی که برای حفظ و ارتقای سلامت خود به ورزش همگانی مشغولند و افرادی که به ورزش حرفه ای و قهرمانی می پردازند.

افرادی که قصد انجام ورزش همگانی در ماه مبارک رمضان را دارند که رقم آنها در جامعه بین ۱۰ تا ۱۵ میلیون نفر برآورد می شود می توانند بدون مواجهه با مشکل خاصی به ورزش نیم تا یک ساعته خود ادامه دهند منوط بر آن که روزانه حدود ۳۰ درصد از تمرین های خود بکاهند و به منظور پیشگیری از کم آبی بدن، علاوه بر استفاده از پوششی مناسب که مانع از گرمازدگی آنها شود به ورزش هایی هوازی نظیر پیاده روی، دویدن آرام، دوچرخه سواری و... بپردازند.

قهرمانان ورزشی و افرادی که ورزشکار حرفه ای هستند نیز به منظور استفاده روحی، جسمی و شرعی از لذت و فواید روزه داری باید به نکاتی توجه کنند از جمله این که در وعده افطاری، ۱۰ تا ۱۵ درصد تغذیه ۲۴ ساعته خود را آن هم بیشتر، با مایعات و مواد قندی نظیر، نان، خرما، فرنی و... تامین کنند. قند موجود در چنین موادی بسرعت هضم و جذب خون می شود و انرژی بدن را تامین می کند. برگزاری مسابقه هایی نظیر فوتبال باید با فاصله زمانی یک ساعت تا یک ساعت و نیم بعد از افطار انجام شود و بعد از مسابقه، بهترین زمان برای خوردن شام است که باید ۲۵ تا ۳۰ درصد غذای ۲۴ ساعته بدن را تامین کند. فرق شام و افطاری ماه مبارک رمضان از نظر ماهیت غذایی ورزشکاران در این است که افطار عمدتا از مواد قندی و کربوهیدرات ها تشکیل می شود در حالی که در عده غذایی شام، باید ترکیبی از کربوهیدرات ها و پروتئین ها مصرف شود. البته در بین مسابقه نیز باید مایعات قندی زیادی نوشیده شود تا آب و کالری مورد نیاز بدن تامین شود. در وعده سحری نیز ۶۰ درصد باقیمانده تغذیه ۲۴ ساعته فرد ورزشکار باید مورد استفاده قرار گیرد که ترکیبی از هیدروکربن ها (نظیر نان، برنج، ماکارونی، سیب زمینی) همچنین چربی و پروتئین مورد نیاز بدن به همراه ویتامین ها و املاح معدنی مورد نیاز بدن است که هضم چنین غذایی حدود ۱۰ ساعت طول می کشد.

براساس نوع رشته ورزشی نیز مواد مورد نیاز بدن ورزشکاران، کمی با یکدیگر متفاوت می شود، مثلا در ورزشکاران رشته های قدرتی نظیر وزنه برداری، نیاز به پروتئین بیشتری وجود دارد و آنها می توانند بیش از ۲۰ درصد از مواد غذایی مورد نیاز بدن خود را به پروتئین ها اختصاص دهند تا فرآیند عضله سازی بهتر انجام شود. در مجموع، ورزشکاران نیاز به دریافت ۶۰ درصد کربوهیدرات، ۲۵ درصد چربی و ۱۵ تا ۲۰ درصد پروتئین دارند و اگر از گوشت قرمز یا سفید به عنوان پروتئین استفاده می کنند نیاز به خوردن چربی دیگری نخواهند داشت. در غیر این صورت نیز بهتر است از چربی هایی چون روغن زیتون، روغن ماهی یا دیگر روغن های غیراشباع استفاده کنند. در حقیقت ریختن دمبه و چربی های حیوانی در غذا، برای سلامت آنها مضر است.

املاحی نظیر آهن، سدیم، پتاسیم و ویتامین ها نیز در میوه ها و مواد سالم و طبیعی غذایی وجود دارند و نیاز طبیعی بدن را برطرف می کنند. هر چند برای تامین بیشتر آنها از مولتی ویتامین ها همچون قرص های فارماتون نیز می توان بهره گرفت.

به طور کلی در روزه داری باید شدت ورزش کاهش پیدا کند و بخصوص از انجام ورزش های سخت در ساعات بعد از ظهر که به طور طبیعی فشار و قند خون کاهش پیدا می کند پرهیز کرد تا بدن وارد فازهای خطرناکی چون شوک هیپوگلیسمی نشود.

ورزش در دوران بارداری مفید است یا خطرناک؟

ورزش در دوران بارداری مفید است یا خطرناک؟
بارداری به معنای خداحافظی با داشتن یک زندگی فعال و پرتحرک نیست. انجام ورزش های سبک به طور مرتب نه تنها باعث برخورداری از یک بارداری سالم می شود بلکه سلامت جنین را نیز افزایش می دهد.

بارداری به معنای خداحافظی با داشتن یک زندگی فعال و پرتحرک نیست. انجام ورزش های سبک به طور مرتب نه تنها باعث برخورداری از یک بارداری سالم می شود بلکه سلامت جنین را نیز افزایش می دهد. تحقیقات نشان داده اند زمانی که زنان باردار به طور مرتب ورزش می کنند جنین در حال رشد آنها، ضربان قلب آرام تر و در هنگام تولد نسبت به نوزادان دیگر وزن متناسب تری دارد. علاوه بر این ورزش می تواند باعث کاهش کمردرد، خستگی، استرس و بهبود کیفیت خواب شود. همچنین خطر دیابت بارداری را کاهش داده و بدن را برای زایمان آماده می کند.

بدن خانم ها از ابتدا برای دوران بارداری برنامه ریزی شده است و در اکثر موارد این دوران با موفقیت سپری می شود. بارداری دوران حساسی است، حساس یعنی نیاز به مراقبت بیشتری دارد. ممکن است بدون مراقبت هم نتیجه خوبی بگیرید اما برای اینکه حس خوبی داشته باشید و با آرامش این دوران را بگذرانید لازم است تلاش کنید تا با برنامه بدن خود هماهنگ شوید. بدن مادر در دوران بارداری تحت تاثیر تغییرات فیزیولوژیک، رشد جنین و رحم و تغییرات آناتومیک قرار می گیرد. بنابراین برای جلوگیری از آسیب های احتمالی و ضعف در ساختمان عضلانی اسکلتی باید تمامی عضلات به خصوص عضلات کف لگن و جدار شکم را از طریق ورزش های ملایم مخصوص بارداری تقویت کرد. تغییرات دوران بارداری می توانند باعث کمردرد، پشت درد، درد مفاصل، اختلال در گردش خون، مشکلات گوارشی و تنفسی و شل شدن عضلات شکم و کف لگن شوند. حضور هورمون ها و شل شدن عضلات و مفاصل در فرآیند زایمان ضروری است، پس باید از طریق آمادگی بدنی با این تغییرات هماهنگ شوید.

تحقیقات نشان داده اند ورزش های دوران بارداری علاوه بر فواید جسمانی ای که دارند باعث کاهش ترس و هیجان و همچنین افزایش اعتماد به نفس و نشاط روحی می شوند. محققان ۳۳ دلیل برای انجام ورزش در دوران بارداری ذکر کرده اند که از آن جمله می توان به افزایش انرژی و شادابی، تقویت سیستم ایمنی، کاهش تهوع، یبوست و تورم و همچنین کاهش مدت زمان زایمان اشاره کرد. لازم به توضیح است که ورزش های دوران بارداری نسبت به ورزش های معمول، متفاوت هستند. مادران باردار حتما باید از صحت انجام حرکات خود مطمئن باشند. در غیر این صورت ممکن است به بدن خود آسیب برسانند.

مادرانی که پیش از بارداری ورزشکار بوده اند باید در سه ماهه اول بارداری بیشتر احتیاط کنند و در مورد ادامه فعالیت ورزشی خود حتما با پزشک و ماما مشورت کنند. ورزش به هیچ وجه نباید باعث افزایش ضربان قلب، تغییرات دمای بدن، تعریق زیاد و همچنین کاهش اکسیژن در بدن شود. افزایش ضربان قلب بیش از ۱۴۰ ضربه در دقیقه و افزایش دمای بدن در طی شش هفته ابتدای بارداری رشد جنین را مختل می کند و باعث نقص در هنگام تولد می شود. تعریق زیاد باعث از دست رفتن آب بدن و افزایش دما و ریسک زایمان زودرس می شود.

انجام ورزش های استقامتی و سنگین در این دوران ممنوع است. علاوه بر این ورزش های رزمی، شیرجه زدن و اسب دوانی و مانند اینها به هیچ وجه توصیه نمی شود. دوچرخه سواری برای اکثر افراد مشکلی ایجاد نمی کند اما اگر در دوران بارداری جفت سرراهی داشته باشید بهتر است این ورزش را انجام ندهید زیرا تکان خوردن شکم باعث خونریزی خواهد شد. همچنین با گذشت زمان و بالارفتن ماه های بارداری به خصوص سه ماهه سوم که حفظ تعادل، کار مشکلی است دوچرخه سواری توصیه نمی شود. مناسب ترین ورزش برای تمام خانم های باردار که در این دوران مشکل مامایی ندارند، پیاده روی است. البته شدت و مدت این فعالیت براساس نیاز خانم ها متفاوت است. پیاده روی فعالیتی آسان برای تمامی کسانی است که تا به حال ورزش نکرده اند و همچنین جایگزین مناسبی برای افرادی است که قبلا ورزشکار بوده اند. قبل از شروع هر تمرین ورزشی بهتر است که با چرخاندن بازوها و مچ پاها و انجام حرکات کششی در ناحیه عضلات پا، بدن خود را گرم کنید و بعد از انجام پیاده روی نیز برای پنج دقیقه حرکات کششی انجام دهید. فراموش نکنید که حتما برای ورزش کردن فضایی را انتخاب کنید که حداقل آلودگی هوا را داشته باشد.

پیشنهاد دیگر، راه رفتن در استخر خلوت با دمای معتدل است. این فعالیت باعث کاهش کمر درد و تقویت عضلات کف لگن و جدار شکم و افزایش آرامش مادر می شود. دمای بالای آب و استفاده از سونا و حمام آفتاب در این دوران رشد جنین را مختل می کند. شنا نیز ورزش مناسب و کم خطری است اما قبل از انجام آن مشورت با مامای خود را فراموش نکنید. اگر تا به حال شنا نکرده اید باید به آرامی و به تدریج در مکانی خلوت شناکردن را بیاموزید. بهتر است قبل از شنا برای پنج دقیقه بدن تان را گرم کنید. آب به تنهایی خطری برای شما ندارد و در تحقیقات هیچ گونه خطر جدی در مورد کلر و باکتری و مواد شیمیایی موجود در استخر برای مادر باردار یافت نشده است. تاکید می شود مادری که به دلیل مشکلات مامایی نیاز به استراحت دارد نباید حتی ورزش های سبک مانند پیاده روی را انجام دهد. اما با برطرف شدن مشکل می تواند مجددا ورزش کردن را شروع کرده و تا قبل از زایمان ادامه دهد.

بیماران هموفیلی می توانند ورزش کنند

بیماران هموفیلی می توانند ورزش کنند
باید توجه داشته باشید کودک مبتلا به هموفیلی نباید به خاطر ترس از آسیب و خونریزی از ورزش دوری کند، بلکه ورزش عضلات را قوی ساخته و می تواند از این طریق از مفاصل محافظت کند چراکه عضلات ضعیف نمی توانند از مفاصل بخوبی حمایت کنند و خطر خونریزی را بیشتر می سازند.

باید توجه داشته باشید کودک مبتلا به هموفیلی نباید به خاطر ترس از آسیب و خونریزی از ورزش دوری کند، بلکه ورزش عضلات را قوی ساخته و می تواند از این طریق از مفاصل محافظت کند چراکه عضلات ضعیف نمی توانند از مفاصل بخوبی حمایت کنند و خطر خونریزی را بیشتر می سازند.

بعلاوه اگر بتوان به بیمار امکان انجام ورزش ها و تفریحات مورد علاقه و مناسب را داد، در این صورت بیمار انگیزه بیشتری پیدا می کند و تمایل بیشتری برای همکاری نیز خواهد داشت.

ولی هر ورزشی نیز مناسب نیست و این افراد باید با پزشک خود در مورد انتخاب ورزش مشورت کنند. در گذشته به علت بی توجهی ها و ناآگاهی، بسیاری از دانش آموزان هموفیلی دچار معلولیت و آسیب های برگشت ناپذیر می شدند.

امروزه با مطالعات صورت گرفته، ورزش های سبک و هوازی ، نه تنها خطر زیادی در بر ندارد بلکه امری ضروری برای رسیدن به نشاط روحی و جسمی نیز محسوب می شود.

در ساعات مربوط به تربیت بدنی، باید فعالیت های کم فشار و کم خطر برای دانش آموزان هموفیلی در نظر گرفته شود.

توجه به این مساله بسیار مهم است که این دانش آموزان نباید از همه بازی ها محدود شوند، زیرا با این کار احساس تنهایی کرده و ممکن است رفتارهای خطرناک از آنها سر بزند.

مطمئنا برای این بیماران ورزش هایی مناسب تر است که احتمال آسیب در آنها حداقل باشد. ورزش های سنگین مانند کشتی یا ورزش هایی که برخورد در آنها زیاد است مثل فوتبال خطرناک هستند و توصیه می شود از این ورزش ها پرهیز شود.

ورزش های گروهی نیز مثل بسکتبال، خطر زیادی دارند ولی اغلب محدودیتی از این لحاظ در نظر گرفته نمی شود.

اغلب پزشکان برای این بیماری فعالیت های کم برخوردی نظیر نرمش های کششی، شنا، تنیس روی میز، بدمینتون، دو، دوچرخه سواری و شطرنج را توصیه می کنند.

در واقع از مناسب ترین ورزش ها برای مبتلایان به هموفیلی، ورزش های هوازی یا همان ایروبیک است که کمتر به مفاصل فشار وارد می آورد.

تمرینات هوازی تمریناتی است که با شدت و فشار کمتر انجام شده و در مدت زمان طولانی تری قابل اجرا است.

اغلب مدت زمان انجام این تمرینات بیشتر از پنج دقیقه است. برای مثال پیاده روی و دوچرخه سواری و ورزش هایی از این قبیل هوازی محسوب می شوند.

معمولا توصیه هایی برای ورزش کردن وجود دارد که بیماران هموفیلی باید آنها را بیشتر جدی بگیرند. به عنوان مثال هنگام تمرین ورزشی باید از کفش ورزشی مناسب و لباس راحت استفاده شود.

ابتدای ورزش حتما باید به مدت پنج دقیقه بدن خود را گرم کنند تا از آسیب عضلانی جلوگیری نمایند. حداقل هفته ای سه روز و روزانه ۲۰ دقیقه، به طور منظم و مستمر به ورزش مناسبی بپردازند.

این بیماران باید در حد توانایی خود ورزش کرده و از وارد کردن فشار زیاد به خود و ایجاد خستگی بیش از حد بپرهیزند. پس از اتمام تمرینات ورزشی نیز باید بتدریج فعالیت خود را کمتر و سپس آن را متوقف کنند. مثلا می توانند در همان محیط چند دقیقه آرام راه بروند.

بیماران هموفیلی نباید هیچ گاه به ورزش های سنگین یا شدید مانند وزنه برداری بپردازند. در ورزش های رقابتی و ورزش های رزمی خطر آسیب افزایش می یابد.

ورزش هایی مثل سنگ نوردی و کوه پیمایی های طولانی و دشوار نیز بالقوه خطرناک بوده و برای این گروه ممنوع است.

بیشتر اوقات به بیماران هموفیلی توصیه می شود در ساعات اولیه روز، پس از تزریق داروی خود ورزش کنند. این ورزش باید منظم باشد و نباید به طور ناگهانی شروع به ورزش های طولانی کرد.

بیمارانی که از کمبود شدید فاکتورهای انعقادی رنج می برند، باید مواظب باشند و این گروه حتی ورزش های ایروبیک را نیز باید با احتیاط کامل انجام دهند و معمولا توصیه می شود این افراد پیاده روی آرام انجام دهند.

برخی از پزشکان اعتقاد دارند شنا بهترین ورزش برای هموفیلی هاست، زیرا این ورزش علاوه بر تقویت عضلات بدن و استحکام رگ ها، فشار شدیدی بر عضلات وارد نکرده و مناسب ترین فعالیت بدنی برای بیماران هموفیلی محسوب می شود.(جام

ورزش های قندسوز

ورزش های قندسوز
اهمیت فعالیت بدنی در بیماران مبتلا به دیابت

درمان مناسب بیماری پیچیده دیابت علاوه بر همکاری، به تنظیم رژیم غذایی، تجویز دارو و تمرین های ورزشی نیاز دارد. ورزش، یکی از مداخلات مهم در مدیریت درمان دیابت محسوب می شود...

ورزش منظم، کنترل قندخون را در مبتلایان به دیابت نوع ۲ بهبود می بخشد و ممکن است منافع مشابهی در دیابت بارداری داشته باشد. نکته جالب اینکه ناهنجاری هایی که باعث بروز مقاومت به انسولین (دیابت نوع ۲ و دیابت بارداری) می شوند، با کاهش وزن، رژیم غذایی و فعالیت بدنی قابل بازگشت هستند. از این رو تغییر شیوه زندگی با تمرکز بر کاهش وزن و افزایش فعالیت بدنی از راهکارهای اصلی پیشگیری از بروز دیابت در افرادی است که «تست تحمل گلوکز» (اندازه گیری قندخون بیمار پس از نوشیدن محلول قندی) مختل دارند. تاکنون تمرین های منظم ورزشی در کنترل مطلوب قندخون بیماران مبتلا به دیابت نوع ۱ موثر نشان داده نشده اند، ولی می توانند به عنوان یک درمان فرعی ایمن و اثربخش برای این افراد تجویز شوند.

شرکت منظم در تمرین های ورزشی، به غیر از تاثیر بر کنترل قندخون، آثار سودمند بسیاری از جمله بهبود وضعیت قلبی عروقی، متابولیک و سلامت روانی برای بیمار مبتلا به دیابت به دنبال خواهد داشت. ورزش، در پیشگیری اولیه و ثانویه بیماری های قلبی عروقی و پیشگیری از عوارض خاص بیماری دیابت کمک کننده است.

دیابت نوع ۱ بیشتر در سنین ۷ تا ۱۵ سال آغاز می شود. یعنی در دورانی که فرد به فعالیت نیاز دارد. منع کردن کودک یا نوجوان بیمار از شرکت در بازی و ورزش با همسالان، از ترس ایجاد حمله های افت قند خون، ممکن است در سلامت روانی و رشد اجتماعی او تاثیر منفی داشته باشد و او را از دستیابی به سایر منافع فعالیت بدنی محروم کند. از سوی دیگر، هرچه می گذرد، نقش فعالیت بدنی به عنوان یک ابزار درمانی، در کنترل دیابت نوع ۲ و پیشگیری از بروز آن در افراد در معرض خطر، آشکارتر می شود. مانند هر درمان دیگر، اثر ورزش باید کاملا شناخته شود. این یعنی گروه پزشکی بیمار مبتلا به دیابت، باید بدانند چگونه فواید و خطرهای ورزش را در بیمار موردنظر ارزیابی کنند و بهتر است این گروه درمانی که شامل خود بیمار، پزشک، پرستار، متخصص تغذیه و روان شناس می شود، یک فرد آگاه به علم تمرین و فیزیولوژی ورزشی یا متخصص پزشکی ورزشی نیز حضور داشته باشد.

● ارزیابی های لازم قبل از شرکت بیمار در ورزش

لازم است بیمار دیابتی پیش از آغاز یک برنامه ورزشی که شدت آن از الگوی معمول فعالیت های روزانه اش بیشتر است، به وسیله پزشک بررسی شود تا از نظر وجود شرایطی که پرداختن به انواع خاصی از ورزش را ممنوع کند، غربالگری انجام شود. این ارزیابی ها شامل گرفتن شرح حال، معاینه های بالینی و احتمالا اقدام های تشخیصی لازم هستند تا به دقت وجود داشتن یا نداشتن عوارض دیابت را مشخص کند. هنگام گرفتن شرح حال و انجام معاینه ها، باید توجه ویژه ای به علایم و نشانه های بیماری های قلبی عروقی، چشمی، کلیوی، سیستم عصبی و پاها داشت.

● ارزیابی قلبی عروقی

در بیماران مبتلا به دیابت که یکی از شرایط ذکر شده در شرح عکس بالای صفحه را دارند و می خواهند فعالیت های ورزشی با شدت متوسط یا بیشتر انجام دهند، تست ورزش با پایش همزمان نوار قلبی ممکن است مفید باشد. البته بعضی از صاحب نظران معتقدند این شرایط بیش ازاندازه سختگیرانه است و باعث می شود برای بسیاری از مبتلایانی که چندان در معرض خطر ابتلا به بیماری قلبی نیستند، تست ورزش درخواست شود و هزینه های متعاقب آن باعث محدودیت در شرکت شود. پزشک برای تصمیم گیری در مورد درخواست تست ورزش برای بیمارانی که می خواهند به ورزش های کم شدت مانند پیاده روی آرام بپردازند (کمتر از ۶۰ درصد حداکثر ضربان قلب)، باید بر مبنای قضاوت بالینی خود عمل کند.

● ورزش و دیابت نوع ۲

فواید فعالیت بدنی در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲، قابل توجه است و مطالعه های اخیر بر اهمیت برنامه های ورزشی بلندمدت در پیشگیری و درمان این مشکل متابولیک شایع تاکید دارند. شواهد محکم و پایداری وجود دارد که نشان می دهد افزایش فعالیت بدنی و مقداری کاهش وزن، بروز دیابت را در افراد دارای تست تحمل گلوکز مختل، کاهش می دهد. توصیه می شود فردی که تست تحمل گلوکز او مختل است، علاوه بر غذایی سالم و کمی محدودیت دریافت انرژی، حداقل ۱۵۰ دقیقه در هفته فعالیت بدنی متوسط تا شدید داشته باشد. ترکیب رژیم غذایی، ورزش و تغییر رفتار، موفق ترین برنامه برای کنترل طولانی مدت وزن محسوب می شود. ورزش به تنهایی، بدون محدودکردن دریافت کالری و تغییر رفتار، کاهش وزن مختصری در حدود یک کیلوگرم به دنبال خواهد داشت. علت کم بودن مقدار کاهش وزن این است که برای افراد چاق، اغلب انجام حجم کافی تمرین ها مشکل است و انرژی صرف شده حین ورزش را با مصرف غذای بیشتر یا کم کردن فعالیت در زمان های خارج از ساعت های تمرین جبران می کنند. البته باید توجه داشت کاهش وزنی که در اثر تمرین های ورزشی ایجاد می شود، در مقایسه با همان میزان کاهش وزن در اثر رژیم غذایی، با میزان بیشتری از افزایش حساسیت به انسولین همراه است. حجم بهینه تمرین های ورزشی برای رسیدن به کاهش وزن قابل توجه و پایدار، بسیار بیشتر از آن است که برای بهبود کنترل قند نیاز است.

ورزش های هوازی: مقدار و شدت مناسب تمرین های هوازی با توجه به هدف متفاوت است: برای بهبود کنترل قند، کمک به حفظ وزن و کاهش بیماری های قلبی عروقی؛ حداقل ۱۵۰ دقیقه در هفته ورزش هوازی با شدت متوسط (۶۰ ۴۰ درصد حداکثر اکسیژن مصرفی یا ۷۰ ۵۰ درصد حداکثر ضربان قلب) یا حداقل ۹۰ دقیقه در هفته تمرین هوازی شدید توصیه می شود. این حجم از تمرین ها بهتر است حداقل در ۳ روز از هفته تقسیم شوند و تمرین های بیش از ۲ روز پیاپی قطع نشوند. در بیماران مبتلا به دیابت، هر قدر تفاوت میزان فعالیت در روزهای مختلف هفته کمتر باشد، تنظیم رژیم غذایی و دارو آسان تر است و به همین دلیل تمرین های هوازی تا آنجا که ممکن است، باید در روزهای بیشتری از هفته انجام شوند. ورزش هوازی یا مقاومتی متوسط تا شدید، به مدت ۴ ساعت یا بیشتر، در مقایسه با تمرین هایی در حجم کمتر، خطر بروز بیماری های قلبی عروقی را به میزان بیشتری کاهش می دهد. برای حفظ طولانی مدت کاهش وزن قابل توجه (بیشتر از ۵/۱۳ کیلوگرم)، ممکن است تمرین بیشتر، مانند ۷ ساعت در هفته تمرین هوازی متوسط تا شدید، مفید باشد. با وجود ارزش های شناخته شده تمرین های هوازی، محدودیت هایی نیز در انجام آنها وجود دارد. بعضی از افراد این تمرین های را یکنواخت و خسته کننده می دانند. از سوی دیگر، انجام این تمرین ها با حجم و شدت مذکور، ممکن است برای کسانی که قبلا زندگی کم تحرکی داشته اند یا از چاقی رنج می برند، مشکل باشد. متاسفانه بیشتر کسانی که بیشترین سود را از ورزش های هوازی می برند، بیشترین مشکلات را برای انجام این تمرین ها دارند. در بیمارانی که دچار چاقی، مشکلات مفصلی، سایر مشکلات فیزیکی یا عوارض دیابت هستند، حتی ۳۰ ۲۰ دقیقه پیاده روی نیز می تواند با مشکل و درد همراه باشد.

تمرین های مقاومتی: اخیرا تمرین های مقاومتی، به عنوان ابزار درمانی موثر و ایمن در درمان بسیاری از بیماری های مزمن مطرح شده اند. طبق گزارش های موجود، این تمرین ها، مشابه ورزش های هوازی، در افزایش حساسیت به انسولین، میزان انرژی مصرفی روزانه و کیفیت زندگی موثر هستند. از این گذشته، تمرین های مقاومتی، پتانسیل افزایش قدرت عضلانی، توده لخم بدن و تراکم مواد معدنی استخوان را نیز دارند که می تواند بهبود نسبتا سریع، وضعیت عملکردی بیمار را به دنبال داشته باشد و از این رو بیمار زودتر پاداش تلاشش را دریافت می کند. به این دلیل که معمولا در هر جلسه چند نوع تمرین مقاومتی متفاوت انجام می شود، عده ای آن را متنوع تر و کمتر خسته کننده می دانند. البته باید توجه داشت که تمرین های مقاومتی، برخلاف تمرین های هوازی ساده ای چون پیاده روی، به ابزار، آگاهی از تکنیک تمرین و دستورالعمل اولیه نیاز دارند. در صورتی که منعی وجود نداشته باشد، بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲ باید تشویق شوند ۳ جلسه (حداقل ۲ جلسه) در هفته به تمرین های مقاومتی بپردازند. در هر جلسه، تمرین ها باید همه گروه های بزرگ عضلانی را در قالب ۸ تا ۱۰ تمرین دربرگیرند. تعداد مناسب تکرار حرکت ها در هر ست، ۱۰ تا ۱۵ تکرار است. به طوری که ورزشکار به حدود خستگی نزدیک شود.

تمرین های کششی: اغلب تمرین های انعطاف پذیری یا تمرین های کششی برای افزایش دامنه حرکتی مفاصل و کاهش خطر آسیب دیدگی هایی مانند کشیدگی های عضلانی توصیه می شوند. علاوه بر اثر این تمرین ها بر میزان بروز آسیب های عضلانی، به نظر می رسد اجرای اصولی تمرین های کششی باعث افزایش انعطاف پذیری و دامنه حرکتی مفاصل می شود. از آنجا که بیماری دیابت در دراز مدت ممکن است با افزایش محدودیت حرکات مفاصل همراه باشد، شاید انجام این تمرین ها بتواند آثار مفیدی در بیماران مبتلا داشته باشد. توصیه می شود هنگام انجام تمرین های کششی، عضلات به آرامی به حالت کشیده درآیند و کشش تا جایی ادامه یابد که احساسی از کشش وجود داشته باشد ولی درد ایجاد نشود و هر حرکت کششی حدود ۳۰ ثانیه طول بکشد. همانند افراد غیردیابتی، در بیماران مبتلا به دیابت نیز شروع فعالیت ورزشی باید با دوره گرم کردن، تمرین های کششی و بعد از پایان ورزش، دوره سرد کردن باشد. برای گرم کردن، فعالیت سبک هوازی به مدت ۵ تا ۱۰ دقیقه (دوی آرام، دوچرخه ثابت و...) برای آماده کردن عضلات، قلب و سیستم تنفسی لازم است. بعد از آن عضلات به ۵ تا ۱۰ دقیقه تحت کشش آرام قرار می گیرند و سپس به فعالیت ورزشی اصلی پرداخته می شود. بعد از پایان تمرین ورزشی نیز برای سرد کردن، به مدت ۱۰ ۵ دقیقه فعالیتی شبیه به دوره گرم کردن برای بازگرداندن تدریجی ضربان قلب به سطح قبل از ورزش انجام می شود.

● ورزش و دیابت نوع ۱

معمولا افراد جوانی که دچار عوارض دیابت نیستند و کنترل متابولیکی خوبی دارند، می توانند با اطمینان در رشته ورزشی مورد علاقه خود، حتی در سطح قهرمانی، شرکت کنند، اما توصیه می شود از انتخاب ورزش های پرخطر مثل غواصی، صخره نوردی، سقوط آزاد و به طور کلی رشته های ورزشی ای که در صورت کاهش هوشیاری، برای خود فرد یا سایر افراد همراه ایجاد خطر می کنند، پرهیز شود. در واقع بیماران مبتلا به دیابت نوع ۱ تا زمانی که به عوارض دیابت مبتلا نشده اند، می توانند در هر سطحی از فعالیت های ورزشی شرکت کنند، ولی باید دقت داشته باشند تا با تنظیم مقدار کربوهیدرات غذایی و انسولین مصرفی از بروز افت قند خون در حین یا به دنبال فعالیت بدنی جلوگیری کنند. به فرد دیابتی ای که زندگی غیرفعال داشته و تصمیم به شروع ورزش گرفته است، باید توصیه کرد ورزش را با کمترین شدت و مقدار آغاز کند و به تدریج در طی چند هفته تا چند ماه، مدت و شدت فعالیت را افزایش دهد. برای پیشگیری از ایجاد نیاز به تغییرات بزرگ در دوز انسولین و رژیم غذایی از روزی به روز دیگر، بهتر است در صورت امکان برنامه ورزشی ورزشکار دیابتی حداقل در ۴ تا ۵ روز از هفته انجام شود. در مواردی که بیمار مبتلا به دیابت نوع ۱ به عوارض بیماری دیابت دچار شده باشد، لازم است تا نوع و شدت تمرین های ورزشی او متناسب با شرایط وی تنظیم شود. بهتر است این بیماران هنگام ورزش همراه داشته باشند تا از مشکلات احتمالی کاهش گلوکز خون کاسته شود.

● ۴ نکته برای پیشگیری از افت قند خون در هنگام ورزش در افراد دیابتی

۱. بهینه سازی میزان انسولین تجویزی: از جمله راه هایی که می توانند این منظور را برآورده سازند، «تزریق زیر جلدی مداوم انسولین» (CSII) با استفاده از پمپ انسولین یا استفاده از «تزریق های متعدد انسولین» است.

۲. آموزش شناسایی شدت تمرین: عموما تمرین های سبک باعث تغییر مشخص تنفس نمی شوند و تنها مقداری ضربان قلب را افزایش می دهند و بر سطح قندخون بی تاثیرند مگر اینکه به مدت طولانی تر از ۱۰ دقیقه انجام شوند. در زمان انجام تمرین هایی با شدت متوسط، تنفس سخت تر می شود. ضربان قلب به بیش از ۱۰۰ ضربان در دقیقه افزایش می یابد و در مدت کمتر از ۱۰ دقیقه قندخون بالا می رود، اما با طولانی تر شدن زمان تمرین، سطح قندخون کاهش پیدا خواهد کرد. تمرین های شدید یا قدرتی باعث تند شدن تنفس و افزایش ضربان قلب بین ۱۲۵ تا ۱۶۰ ضربان در دقیقه می شوند و می توانند پس از گذشت مدتی باعث افت قندخون شوند، به ویژه اگر قبل از تمرین تطابق لازم در رژیم غذایی یا میزان انسولین مصرفی صورت نگرفته باشد.

۳. شناسایی عوامل موثر در میزان جذب انسولین: ماساژ موضع تزریق می تواند باعث افزایش جریان خون منطقه شود. افزایش جریان خون محل تزریق در اثر ورزش یا افزایش حرارت محیطی نیز از این جمله هستند. این مساله به دنبال تزریق زیرجلدی انسولین در ران ها شایع تر از شکم اتفاق می افتد. به همین دلیل در بیشتر مواقع به ورزشکارانی که از تزریق انسولین استفاده می کنند، انجام تزریق در محل شکم توصیه می شود.

۴. آگاهی از نشانه های هشداردهنده افت قندخون: علایم افت خفیف قندخون شامل سرگیجه، خستگی، احساس گرسنگی، احساس گیجی، سردرد و... هستند. وقتی ورزشکار علایم افت قندخون را احساس کرد یا مربی او متوجه شروع علایم شد، باید از در دسترس ترین منبع قندی خوراکی (مانند آبمیوه، آبنبات، قند، قرص های گلوکز و...) استفاده کند. بهترین شیوه این است که بعد از مصرف این منابع کربوهیدرات ساده، از منابع کربوهیدراتی پیچیده (مانند نان) و پروتئین نیز استفاده شود تا باعث دوام افزایش قندخون شود.

● ورزش در شرایط عدم کنترل مناسب قند خون

هیپرگلیسمی (بالارفتن قندخون): ورزش در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۱، هنگامی که سطح انسولین پلاسما پایین و فرد از لحاظ متابولیکی ناپایدار است، می تواند به افزایش قندخون یا هیپرگلیسمی منجر شود. در این شرایط تولید قند کبدی افزایش و برداشت قند توسط عضلات کاهش پیدا می کند و تولید کتون نیز بالا می رود. اثر سریع ورزش نیز بالا رفتن هورمون های دارای اثر مخالف انسولین، مانند گلوکاگون و کاته کولامین هاست که باعث دامن زدن به این وضعیت می شود. از این رو توصیه شده است اگر در اندازه گیری قندخون، قبل از جلسه تمرین، مقدار آن بیش از ۲۵۰ میلی گرم در دسی لیتر باشد از شرکت در تمرین های جسمی تازمانی که میزان قند به طور مناسب کنترل نشده است، پرهیز شود. طبق توصیه انجمن دیابت آمریکا اگر قند خون ناشتا، (همراه وجود کتون)، بیش از ۲۵۰ میلی گرم در دسی لیتر باشد، باید از شرکت در تمرین ها خودداری شود و اگر قندخون بدون وجود کتون بالاتر از ۳۰۰ میلی گرم در دسی لیتر باشد، احتیاط لازم است.

هیپوگلیسمی (پایین آمدن قندخون): در افرادی که انسولین یا داروهای افزاینده ترشح انسولین دریافت می کنند، بالا بودن میزان داروی مصرفی به نسبت مواد غذایی کربوهیدراتی (نشاسته ای) مصرف شده یا فعالیت بدنی صورت گرفته، می تواند به هیپوگلیسمی یا افت قندخون بینجامد.

هنگام انجام فعالیت بدنی شدید، مصرف قند می تواند چند برابر افزایش پیدا کند و این افزایش مصرف تا ۱۵ ساعت پس از پایان فعالیت ادامه می یابد. در نتیجه، افت قند خون در اثر ورزش ممکن است با تاخیر پس از اتمام فعالیت ورزشی و حتی در صبح روز بعد از یک تمرین عصرگاهی رخ دهد. بیشترین خطر افت قندخون ۶ تا ۱۴ ساعت بعد از ورزش است. در بیمارانی که انسولین مصرف می کنند، هنگامی که ورزش در ساعت های پایانی بعد ازظهر انجام شده باشد، بهتر است برای پیشگیری از بروز افت قند شبانه پیش از خواب مقداری کربوهیدرات مصرف شود.

کدام ورزش ها ما را بیشتر لاغر می کند؟

کدام ورزش ها ما را بیشتر لاغر می کند؟
آیا شما جزو آن دسته افرادی هستید که هم از چاقی رنج می برند و می خواهند اندامی متناسب پیدا کنند و هم از ورزش های تکراری خسته شده اند؟ این ۸ ورزش حتما نظرتان را عوض خواهد کرد!

با این که همه ما می دانیم برای لاغر شدن و رسیدن به اندام متناسب، تنها رژیم گرفتن کافی نیست و باید ورزش کنیم اما باز هم بسیاری از ما با هر بهانه ای که شده از ورزش کردن دوری می کنیم؛ بهانه هایی مثل کمبود وقت، دور بودن باشگاه ورزشی، آماده نبودن بدن برای انجام تمرینات ورزشی و ده ها دلیل دیگر باعث می شوند روزبه روز بدنی ضعیف تر و اضافه وزن بیشتری داشته باشیم اما برای ترغیب خود به ورزش کردن چه کاری باید انجام دهیم؟ شاید یکی از راه های موثر، انتخاب یک ورزش جدید و هیجان انگیز باشد. در ادامه مطلب می توانید چند ورزش که شاید کمتر به آن ها فکر کرده باشید، مرور کنید؛ به این شرط که بعد از خواندن آن ها یکی را انتخاب کرده و دست به کار شوید!

بوکس

هیجان تان را تخلیه کنید

بوکس از ورزش هایی است که تحرک زیادی در آن صورت می گیرد ضمن این که قوای بدنی را افزایش می دهد و عضلات را قوی می کند. امروزه باشگاه های بوکس بسیار بیشتر از گذشته وجود دارند و با یک جست وجوی ساده می توانید به جمع طرفداران این رشته بپیوندید و علاوه بر یاد گرفتن یک رشته ورزشی جدید، اضافه وزن تان را کم کنید.

نگاه طرفداران: طرفداران این ورزش روی این مسئله تاکید می کنند که ورزش بوکس می تواند برای تعدیل کردن حالات روحی بسیار مناسب باشد. به اعتقاد آن ها هیجانی که در این ورزش وجود دارد به تخلیه هیجانی کمک می کند و از سوی دیگر با فعالیت زیادی که در این ورزش انجام می گیرد، عضلات بدن ورزیده شده و با اضافه وزن مقابله خواهد شد.

نگاه منتقدان: منتقدان این ورزش زیاد نیستند زیرا انتقاد زیادی نمی توان به آن وارد کرد جز این که ممکن است هزینه رفتن به باشگاه را برای همیشه نداشته باشید که آن هم حل شدنی است؛ خریدن یک کیسه بوکس و تمرین در خانه می تواند این مشکل را نیز به سادگی حل کند.

قایقرانی

افسرده نمانید

با این که شاید در بین فهرست ورزش هایی که به آن فکر کرده اید، این ورزش جایی نداشته باشد اما خوب است اگر شرایطش را دارید به قایقرانی نیز فکر کنید. بسیاری از افراد این ورزش را به عنوان یک ورزش هیجان انگیز و خارق العاده می پسندند به ویژه اگر عاشق آب و ورزش کردن در فضای آزاد هستید روی این ورزش بسیار مفرح حساب کنید که در عین حال که نشاط همراه خواهد داشت، ماهیچه های بدن را به کار می گیرد و تناسب اندام را به همراه دارد.

نگاه طرفداران: علاوه بر سلامت بدن، این یکی از مهیج ترین ورزش هایی است که می توان تجربه کرد و از آنجا که هیجان های فرد به شکل مثبتی پاسخ می گیرند برای سلامت روان و دوری از افسردگی بسیار مفید واقع می شود.

نگاه منتقدان: افراد بسیاری هستند که در سفرهای دریایی حال شان بد می شود، بنابراین نمی توان این ورزش را به همه افراد توصیه کرد. عده کمی هستند که توانایی جسمی و روحی مناسب برای انجام این کار سخت و در عین حال پراسترس و پرهیجان را داشته باشند و ممکن است برای بقیه افراد اثر مناسبی به همراه نداشته باشد. ضمن این که انجام دادن این ورزش در همه شهرها میسر نیست و برای بسیاری افراد ورزش گرانی محسوب می شود.

شمشیربازی

با دقت شوید

شمشیربازی هم یکی از ورزش هایی است که کمتر شناخته شده است. این ورزش علاوه بر این که بدن تان را به فعالیت وامی دارد، باعث می شود به میزان زیادی کالری بسوزانید. این ورزش متنوع بوده و می تواند روزهای تان را از یکنواختی دربیاورد پس اگر می خواهید همراه با یک ورزش، شجاعت و تمرکزتان را هم افزایش دهید، چرا شمشیربازی را انتخاب نمی کنید؟

نگاه طرفداران: این ورزش به قدری هیجان انگیز است که علاوه بر این که با انجام دادن آن می توانید وزن کم کنید به بهبود حالات روحی تان نیز کمک خواهد کرد ضمن این که حرکات دقیق و ظریف این ورزش باعث می شود تمرکز و دقت تان را هم افزایش دهید.

نگاه منتقدان: یکی از مهم ترین دلایلی که عده زیادی به سمت این ورزش نمی روند این است که تجهیزات آن ارزان نیست ضمن این که باشگاه های کمی هستند که به آموزش این رشته می پردازند و عموم مردم به راحتی به آن دسترسی ندارند.

● ورزش های رزمی

از خودتان دفاع کنید

ورزش های رزمی یکی دیگر از ورزش هایی است که به تازگی نسبت به گذشته استقبال بیشتری از آن صورت می گیرد؛ این ورزش به ویژه برای کسانی که شخصیت هایی منضبط و قانون گرا دارند مفید است. کاراته، کنگ فو و... انواع مختلفی از ورزش های رزمی هستند که می توانید آنچه را بیشتر با سلایق تان هماهنگ است انتخاب کنید.

نگاه طرفداران: یکی از فوایدی که این ورزش در کنار لاغر شدن و تناسب اندام خواهد داشت، اعتماد به نفسی است که به این ورزشکاران می دهد و همچنین قابلیت هایی که برای دفاع از خودشان هنگام خطر می توانند به کار بگیرند نکته قابل توجهی است.

نگاه منتقدان: این ورزش ها به توانایی و ویژگی بدنی خاصی نیاز دارد و شاید همه افراد نتوانند به سادگی آن را انجام دهند به ویژه افراد مسن!

● حرکات کششی ذهن و جسم (یوگا)

بیماری ها را دور کنید

ممکن است کسانی که به دنبال ورزش و انجام فعالیت فیزیکی هستند کمتر به فکر ورزش حرکات کششی ذهن و جسم (یوگا) بیفتند؛ این در حالی است که این ورزش تنها برای تمرکز مفید نیست بلکه شامل فعالیت های فیزیکی زیادی است و حرکات کششی متعددی که در این ورزش وجود دارد، منجر به تناسب اندام خواهد شد.

نگاه طرفداران: امروزه پزشکان برای درمان بسیاری از بیماری ها این ورزش را توصیه می کنند و اثرات مطلوب آن بر جسم و روح ثابت شده است. ضمن این که برای انجام حرکات کششی ذهن وجسم به تجهیزات و وسایل خاصی نیاز ندارید بلکه در بیشتر مواقع تنها یک زیرانداز کافی خواهد بود.

نگاه منتقدان: بیشتر افرادی که مدت هاست این ورزش را انجام می دهند چاق نبوده و از اندام متناسبی برخوردارند، این قضیه ممکن است افراد چاق را از رفتن به این کلاس ها بازداشته و باعث شود مدام خودشان را با افراد لاغری که در این کلاس ها حاضرند مقایسه کنند و در اثر این احساس ناخوشایند به طور کلی ورزش کردن را کنار بگذارند. بنابراین این افراد باید دنبال کلاس هایی بگردند که افراد با اندام های گوناگون در آن شرکت داشته باشند تا احساس انزوا به آن ها دست ندهد.

● فوتبال و بسکتبال

با گروه همراه شوید

از آنجا که در ورزش های گروهی با دیگران معاشرت صورت گرفته و همراه با شوخی، خنده و آشنایی با افراد جدید است، معمولا سختی تمرین را متوجه نخواهید شد و علاوه بر حفظ سلامت بدن، به سلامت روح تان هم کمک خواهید کرد. در هر شهر و محله ای می توان باشگاهی برای بسکتبال، فوتبال و... پیدا کرد که معمولا هزینه زیادی هم ندارند و در ساعات مختلف روز کلاس های متفاوتی دارند.

نگاه طرفداران: ورزش های گروهی انگیزه شما را برای بیشتر تمرین کردن تقویت می کنند چون تنها خودتان به قضیه مرتبط نیستید و افراد تیم روی عملکرد شما حساب می کنند. ضمن این که عضویت در تیم باعث می شود نکات زیادی را از همه بازیکنان یاد بگیرید و چه بسا به مسیر ورزش های حرفه ای راه پیدا کنید.

نگاه منتقدان: منتقدان این ورزش می گویند این ورزش ها معمولا هفته ای یک بار انجام می شود بنابراین ممکن است افراد در طول هفته تمرینات ورزشی را کنار بگذارند و حرکات ورزشی را فقط به همان ساعات ورزش گروهی محدود کنند که اثر تمرینات هر روزه و مداوم را نخواهد داشت.

● پیاده روی

ارزان ترین ورزش دنیا!

به عقیده بسیاری از افراد، پیاده روی کاری کسالت آور است اما اگر به چشم تمرین ورزشی به آن نگاه کنید دیگر به نظرتان بی فایده و کسالت آور نخواهد آمد. ضمن این که با چند روش ساده می توانید مقداری هیجان را به آن اضافه کنید. به عنوان مثال می توانید هنگام پیاده روی آهنگ مورد علاقه تان یا آهنگ های انرژی بخش را گوش کنید، رفتن از مسیرهای مورد علاقه تان یا انتخاب مسیرهای جدید که برای تان تازگی داشته باشد نیز گزینه مناسبی است. همچنین اگر مسیر خانه تا محل کارتان خیلی دور نیست و می توانید بدون ماشین این مسیر را طی کنید، پیاده رفتن این مسیر را امتحان کنید تا علاوه بر این که با نشاط بیشتری به محل کارتان می رسید، آخر ماه شاهد کاهش وزن قابل توجهی باشید.

نگاه طرفداران: پیاده روی یکی از ارزان ترین ورزش هایی است که می توان انجام داد. یکی دیگر از مزایای این ورزش این است که هم می توان این ورزش را به همراه سایر دوستان یا اعضای خانواده انجام داد و هم به تنهایی بنابراین این ورزش وابسته به دیگران نیست و با همراهی نکردن آن ها نیز خللی در برنامه منظمی که درنظر گرفته اید ایجاد نخواهد شد.

نگاه منتقدان: یکی از مشکلاتی که بر سر راه علاقه مندان به این ورزش وجود دارد این است که در بسیاری از روزهای سال به دلیل آلودگی هوا یا سرد شدن یا گرم شدن بیش از حد هوا نمی توان مطابق برنامه ریزی عمل کرد و باید در خانه ماند.

● صخره نوردی

متمرکز بمانید

هنگام انجام دادن این ورزش به شدت باید مواظب باشید که نیفتید، بنابراین مجالی برای چک کردن میزان ضربان قلب یا نگاه کردن به ساعت و اندازه گرفتن مدت زمانی که مشغول انجام ورزش هستید نمی افتید. همچنین تمرکز زیادی که روی حفظ جان تان خواهید داشت باعث می شود به این فکر نکنید که جسم تان در حال انجام کار طاقت فرسایی است. بنابراین به جای شکل گرفتن آن به عنوان یک ورزش خسته کننده، در ذهن تان به عنوان یک ورزش هیجانی نقش می بندد که مایلید آن را ادامه دهید.

این ورزش به ویژه برای زنان ورزش مناسبی است و توصیه می شود، زیرا علاوه بر پاها و بازوها، ماهیچه های شکمی را نیز تقویت می کند.

ممکن است ابتدا انجام دادن این ورزش به نظرتان خیلی دور از دسترس باشد ولی از آنجا که علاقه مندان به این ورزش روزبه روز بیشتر می شوند، باشگاه های صخره نوردی نیز فعال تر شده و با ثبت نام در آن ها می توانید هیجان و در عین حال سلامت را تجربه کنید.

نگاه طرفداران: طرفداران این ورزش معتقدند تنها با مدت کمی صخره نوردی میزان کالری ای که سوزانده می شود بسیار بیشتر از ساعت های طولانی دویدن است. علاوه بر این، تمام مدت احتیاجی نیست که افراد روی دیوار باشند بلکه مدتی را باید برای فکر کردن به انتخاب مسیر روی دیوار اختصاص دهند که با این کار قدرت تمرکز افراد هم به صورت چشمگیری بالا خواهد رفت و یکی از ورزش هایی است که هم برای ذهن و هم برای جسم مفید است.