پژوهشی از استاد ظفری تمرینات استقامتی

تمرینات استقامتی

وقتی ساختن عضلانی ترین بدن هدفی بلند پروازانه باشد، شاید هر فردی تمایلی به رسیدن به آن نداشته باشد. خیلی از مردها تصور می کنند که انجام تمرینات استقامتی کمی فراتر از حد توان آنهاست. تمرینات استقامتی که بخشی از تمرینات قدرتی است، فواید بسیار زیادی برای سلامتی دارد؛ از اینرو می تواند یکی از بهترین انتخاب ها برای شما باشد.

اما برای تمرینات قدرتی نیز مثل تمرینات استقامتی، قوانینی وجود دارد؛ اینکه چه هدفی مد نظر شماست و برای رسیدن به آن چه باید بکنید.

اجازه بدهید ابتدا برخی از اصطلاحات مربوط به این نوع تمرینات را توضیح دهیم:

تمرینات هوازی (ایروبیک): به هر نوع تمرینی گفته می شود که طی آن بدن به طور پیوسته از اکسیژن استفاده می کند. این تمرینات در سطوح متوسط تا ضعیف انجام میگیرد.

تمرینات استقامتی ناهوازی: به تمرینات کوتاه مدت استقامتی گفته می شود که ناهوازی بوده و به مقدار کمی گذرگاه انرژی هوازی نیاز دارد. این نوع تمرینات با شدت بسیار بالا و در زمان بسیار کوتاه، تقریباً 3-1 دقیقه، انجام می گیرد.

ماکسیمم VO2: سنجشی از میزان اکسیژنی است که بدن شما حین تمرین قادر به استفاده مناسب از آن باشد. این میزان معمولاً به میلی لیتر اکسیژن به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن در دقیقه نشان داده می شود.

اما داشتن ماکسیمم VO2 بالا الزاماً به این معنا نیست که برای تمرینات استقامتی قدرت و توانایی کافی دارید، چون عملکرد شما بر استانه لاکتات شما نیز بستگی دارد.

آستانه لاکتات: یعنی بدن شما با چه سرعتی قادر به بیرون کردن مواد اضافی اسید لاکتیک (که طی تمرینات با شدت بالا تولید می شود) است. اگر بدن شما نتواند اینکار را به خوبی انجام دهد، طی تمرینات شدتی، دچار ناراحتی شگرفی خواهید شد و مجبور خواهید شد که تمریناتتان را متوقف کنید. اما اگر بدنتان به خوبی از عهده از بین بردن این مواد زائد باشد، آنگاه خواهید توانست به مدت طولانی تری تمریناتتان را ادامه دهید.

به خاطر داشته باشید که منظور بالاترین حد شدت تمرینات استقامتی است و یک دو نرم با شدت متوسط شما را به آستانه لاکتات نمی رساند، از اینرو تاثیر چندانی در تقویت استقامت شما نخواهد داشت. اگر قصد تقویت عملکرد استقامتی خود را دارید، باید برای رسیدن به ماکسیمم VO2  یا آستانه لاکتات تمرین کنید.

چطور برای بالا بردن استقامت بدنی تمرین کنیم؟

تمرینات استقامتی تا حد زیادی به سیستم گلیکولیز بدن شما وابسته است، که سیستم انرژی است که در حضور اکسیژن اتفاق می افتد و قادر به سوزاندن کربوهیدرات ها و همچنین ترکیبات چربی بعنوان سوخت است. فقط زمانیکه شدت تمریناتتان را به بالاترین حد می رسانید است که می توانید به آستانه لاکتات یا ماکسیمم VO2 دست یابید.

از اینرو، بهترین راه این است که تمریناتتان را طوری انتخاب کنید که ظرفیت هوازی خود را در کنار چیزهای دیگر تقویت کنید که به بالا بردن استقامت ناهوازی شما کمک می کند. با این روش بهترین نتیجه را خواهید گرفت.

تمرینات اولیه

در قسمت های اولیه تمرینات قلبی-عروقی باید پایه ای هوازی بسازید. این شما را قادر می سازد که در مراحل بعدی تمریناتتان با شدت بالاتری تمرین کنید. اگر در تمرینات استقامتی تازه کار هستید، بهتر است از سطح پایین تری کارتان را شروع کنید و ابتدا روی مدت زمان تمرینات کار کنید.

وقتی توانستید 30 دقیقه با آن میزان شدت تمرین کنید، به تدریج آن را بالا ببرید یا بعضی از انواع تـمرینـات آمـاده سـازی را انجام دهید که در آن 2-1 دقیقه با شدت بالا و 2-1 دقیقه دیگر با شدت پایینتر تمرین می کنید.

تمرین با هدف ظرفیت هوازی

وقتی توانستید پایه ای قوی و محکم از تمرینات هوازی برای خود بسازید، آنگاه باید تلاش کنید تا بتوانید تمریناتتان را با شدت بالاتر و مدت زمان بیشتر انجام دهید.

این تمرینات را باید دو تا سه بار در هفته برحسب فعالیت ها و تمرینات دیگرتان، برنامه ریزی کنید. زمان این جلسات تمرینی نیز می تواند متفاوت باشد و از 10 دقیقه تا 1 ساعت به طول انجامد. جلسات طولانی تر برای کسانی بهتر است که قصد شرکت در مسابقات استقامتی مثل دو ماراتن و از این قبیل را داشته باشند.

طی این تمرینات باید سرعت شما به اندازه ای باشد که حفظ آن دشوار باشد. هرچه مدت زمان این جلسه تمرینی بیشتر باشد، شدت تمرین شما کمتر خواهد بود اما به هر حال شدت آن باید از شدت تمرینات پایه تان بالاتر باشد.

همچنین طی این روزها باید سرعتتان را ثابت نگه دارید و زمانیکه احساس خستگی کردید، دست از تمرین بکشید. کم کم باید خودتان را برای تمرینات زولانی تر اما با همان مقدار شدت آماده کنید.

بالا بردن ماکسیمم VO2  و آستانه لاکتات

بخش آخر برنامه تمرینات استقامتی شما، تمرین کردن برای تقویت ماکسیمم  VO2و آستانه لاکتات است تا وقتی به شدت های متوسط برمی گردید تمریناتتان را بهتر انجام دهید.

برای بالا بردن ماکسیمم VO2 و آستانه لاکتات باید هر هفته دو تمرین مختلف را انجام دهید: یکی از این تمرین ها که از دو سرعت بسیار کوتاه تشکیل یافته و دیگری که شامل تمرینات آماده سازی با مدت متوسط تر می باشد.

برای جلسه تمرینی دو سرعت، باید تا آخرین حد توانایی خود به مدت 10 تا 20 ثانیه بدوید. پس از آن، می ایستید و به مدت 30 ثانیه تا یک دقیقه شدتتان را پایین می آورید (مثلاً راه می روید). نسبت تلاش-استراحت شما در این تمرینات باید 1 به 3 باشد. و باید حداکثر تلاشتان را بکنید تا 10-8 تکرار از این را به همراه 5 دقیقه گرم کردن و سرد کردن بدن انجام دهید.

برای جلسه دو سرعت بعد، مدت زمان تمرین را کمی بیشتر می کنید تا بتوانید 45 ثانیه تا یک دقیقه با شدت بسیار بالا و به همان مدت با شدت ملایم تمرین کنید. دلیل این وقفه ها این است که نسبت تلاش-استراحت را نهایتاً یک به یک کنید.

وقفه های این جلسه باید بین 20 تا 30 دقیقه باشد، از اینرو عدد کلی به مدت زمان دو سرعت وقفه ای خودتان بستگی دارد.

در زیر به یک نمونه برنامه تمرینی استقامتی اشاره می کنیم که باید به همراه یک برنامه بدنسازی برای تمام بدن انجام شود.

شنبه: تمرین ظرفیت هوازی در صبح؛ جلسه بدنسازی در عصر

-30 دقیقه با شدت متوسط-بالا؛ درجه فشار تقریباً 8

یکشنبه: جلسه اول دو سرعت (وقفه های کوتاه)

- 5 دقیقه گرم کردن

- 20-10 ثانیه دو، 60-30 ثانیه توقف؛ 10-8 مرتبه تکرار

- 5 دقیقه سرد کردن

دوشنبه: تمرین ظرفیت هوازی در صبح؛ جلسه بدنسازی در عصر

-40 دقیقه با شدت متوسط-بالا؛ درجه فشار تقریباً 8- 7 (کمی ساده تر از جلسه روز شنبه چون 10 دقیقه به تمرینتان اضافه شده است).

سه شنبه: استراحت

چهارشنبه: جلسه دوم دو سرعت ( وقفه های 45 ثانیه تا 1 دقیقه)

- 5 دقیقه گرم کردن

- 60-45 ثانیه دو، 90-45 ثانیه توقف؛ 8-7 مرتبه تکرار

- 6 دقیقه سرد کردن

پنج شنبه: تمرین استقامتی با مدت طولانی

-یک تا سه ساعت تمرین دو/دوچرخه (طول مدت تمرین بستگی به مسابقه ای که برای آن تمرین می کنید دارد و هر هفته %10 افزایش می یابد).

جمعه: استراحت

شما می توانید این برنامه را بنا بر نیازها و اولویت هایتان تغییر دهید. همچنین اگر فقط به هدف یک مسابقه استقامت طولانی مدت تمرین میکنید، می توانید یکی از جلسات دو سرعت را با جلسه دیگر تمرین استقامت با مدت زیاد جایگزین کنید.

بعلاوه، خودتان باید قابلیت ریکاوری خود را محک بزنید و اجازه ندهید که با خستگی تمریناتتان را دنبال کنید.

و آخر اینکه اگر یکی از اهدافتان حفظ یا دستیابی به اندامی فاقد چربی است، از تمرینات هوازی بیش از حد با شدت متوسط اجتناب کنید. این نوع تمرینات هوازی این خاصیت را دارد که بدن را عادت می دهد و در طول زمان خواهید دید که کارایی چندانی برای چربی سوزی نخواهد داشت. تمرین دو سرعت و تمرینات سنگین بدنسازی در این زمینه موثرتر عمل می کنند.

پس اگر بعد از مدت زمانی طولانی عضله سازی به دنبال یک برنامه تمرینی جدید و متفاوت هستید، تمرینات استقامتی را امتحان کنید

وقتی ساختن عضلانی ترین بدن هدفی بلند پروازانه باشد، شاید هر فردی تمایلی به رسیدن به آن نداشته باشد. خیلی از مردها تصور می کنند که انجام تمرینات استقامتی کمی فراتر از حد توان آنهاست. تمرینات استقامتی که بخشی از تمرینات قدرتی است، فواید بسیار زیادی برای سلامتی دارد؛ از اینرو می تواند یکی از بهترین انتخاب ها برای شما باشد.

فلسفه مربی گری و نقش های متمایز یک مربی ازدیگاه استاد ظفری

فلسفه مربی گری در ورزش و نقش های متمایز یک مربی

فلسفه از یک سری اصول و عقاید تشکیل شده که به افراد یاری می نماید تا با موقعیت های بیشماری که در زندگی با آن مواجه می گردند مقابله کرده و موفق شوند. هر مربی باید فلسفه مخصوص به خود داشته باشد چرا که در شرایطی متفاوت از دیگران مربی گری نماید . هنگامیکه یک مربی مشغول کار مربی گری خویش می باشد فلسفه او بیشتر از دانش و آگاهی اش از یک رشته ورزشی به او کمک می نماید و تردید ودودلی او رانسبت به شکل بندی قوانین تمرین، سبک بازی، انضباط تیمی، رقابت، اهداف کوتاه مدت و بلند مدت و غیر و را از بین می برد.

بسط فلسفه مربی:

اگر یک مربی به خودآگاهی دست نیافته باشد و نداند که کیست و یا از ماهیت وجودی خود اطلاعات کافی نداشته باشد هرگز به اعضای تیم خود نمی تواند کمک کند تا چیزی شوند که او می خواهد.

می بایست بیاد داشت که ورزشکاران بیشتر چیزی خواهند شد که مربی می باشد نه آن چیزی که مربی درخواست تبدیل شدن به آن را دارد.

دستیابی به خودآگاهی در بین مربیان تیمهای ورزشی

مربیان ورزش از دو روش برای دستیابی به خودآگاهی می توانند بهره جویند:

1- صداقت و روراستی با خویشتن خویش و خودارزیابی: یک مربی ورزش می بایست صادقانه اشکالات و معایب خود را یافته و درصدد اصلاح آن برآید. گاه این رویارویی با واقعیت وجودی و خود ارزیابی می تواند دردناک باشد و منجر به فرار از خویشتن گردد.

2-  درخواست ارزیابی دیگران :

گاه لازم می گردد که یک مربی از دیگران بخواهد که او را ارزیابی نموده و نظر خود را نسبت به نامبرده اعلام نمایند. یک مربی می بایست مرتب از خود بپرسد من که هستم؟ از زندگی چه می خواهم؟ اهدافم به عنوان یک مربی ورزش چیست؟ آیا به عنوان یک مربی موفق ارزیابی می گردم؟ و یا چه عواملی ازمن یک مربی بهتر و کارآزموده خواهد ساخت؟

نقش های متمایز مربیان ورزش:

مربیان ورزش در نقش های گوناگون و متمایز می توانند ظاهر گردند :

1-  رهبر (Leader) : مربی در نقش رهبر، هدایت کننده و مشخص کننده مسیر می باشد.

2-  پیرو(Rollower) : مربی به عقاید دیگران احترام گذاشته واز آنها برای رویارویی با مسائل یاری می جوید.

3- معلم ( Teacher ) : مربی ورزش در نقش معلم، آموزش دهنده فنون و مهارتهای عملی و اخلاقی محسوب می گردد.به مرور زمان شخصیت بازیکنان به نوع شخصیت مربی و تیمی که از او انتظار دارد تبدیل می گردند.

4- تعیین کننده محدودیت ( Restricter ) : مربی با واقع بینی خود به بررسی مسائل پرداخته و در شرایط ویژه تصمیم گیرنده  می باشد.

5- روانشناس یا مشاور ( Psychologist or conseller) : مربی می بایست با خصوصیات روحی واخلاقی بازیکنان تیم خود آشنا بوده، و آنها را در رسیدن به ایده آلهای فکری و عملی یاری نماید.

6-  دوست(Friend ) : مربی می بایست رفاقتی سازنده مبتنی بر اعتماد و صمیمیت با بازیکنان تیم برقرار نماید.

7- جانشین والدین (As parent ) : مربی ورزش گاه لازم می گردد که از دیدگاه یک ولی به ورزشکار خود بنگرد و به رفع معضلات او بپردازد.

یک مربی با تظاهر درهر یک از نقش های توضیحی در متن بالا به اقتضای موقعیت تیم و یا وضعیت هر یک از افراد تیم می تواند کمک های ارزنده ای به ورزشکاران خود نموده و با رفع مشکلات جانبی، آنان را به بالاترین سطح عملکرد ورزشی نزدیک نماید.

تقسیم بندی مربیان ناکارآمد از دیدگاه روانشناسی ورزش:

ü    مربی پروفسور:

منظور از اینگونه مربی، فردی است که مدعی است همه چیز را می داند و درصحبت هایش بطور مداوم از واژه های تخصصی استفاده می نماید.

ü    مربی پرمدعا:

مربی پرمدعا هرگز حاضر به پذیرفتن اشتباهات خود نمی باشد و تمام اشتباهات و خطاها را به بازیکنان خود معطوف می دارد .

ü    مربی بد زبان:

مربی بد زبان بطور مداوم در حال طعنه زدن و انتقاد کردن از بازیکنان و کادر تیم می باشد.

ü    مربی شکلاتی

مربی شکلاتی بطور مداوم درحال تحسین و جایزه دادن به کادر تیم خویش می باشد.

ü    مربی دمدمی مزاج:

اینگونه مربی در هر لحظه تصمیمی اتخاذ کرده و هر بار به گونه ای متفاوت عمل می نماید.

ü    مربی حراف:

اینگونه مربیان بطور مرتب درحال حرف زدن و تذکر دادن به بازیکنان تیم خویش می باشند.

ü    مربی صورت سنگی:

مربی صورت سنگی به مربی گفته می شود که بدون احساس می نماید . چنین مربی ای نه تنها در شادی پیروزی ها و موفقیت های تیم شرکت نمی نماید بلکه حتی در غم شکست های ورزشکاران تیم خود نیز نمود عینی ندارد.

در پایان مطلب می توان در یافت که یک مربی قطعاً می بایست دارای یک فلسفه جهت هدایت و رهبری تیم خود باشد در عین حال می بایست متناسب با ساختار و وضعیت تیم نوع مشکل مورد مواجهه در مسابقات بطور متغییر در هر یک از نقشهای هشت گانه ظاهر می گردد.

عقیده جالب سامورایی استادظفری

در جهان کاراته کسی دان 10 واقعی نیست و کسی لیاقت دان 10 را دارد که همه چیز را در همه کاراته پویا و سنتی و غیره... بداند اما چون چنین چیزی در کاراته (دو) که گستره وسیعی دارد مقدور نیست پس در دنیای کاراته دان 10 واقعی وجود ندارد و همه درجات انگشت شمار دان 10 ،تشریفاتی است...!!!؟این عقیده جالب مربوط به یک مرد قدیمی ، اصول گرا و پایبند به سنتهای سامورایی است که... استاد (مانزو ایواتا) نام دارد وی بنیانگذار سبک (شیتو کای) و قبل از مرگش دان8 فدراسیون کاراته ژاپن بود.....
مرحوم ایواتا که جزء پنج نفر موسسان فدراسیون کاراته ژاپن در سال 1964 می باشد در توجیه عقیده فنی خود می گوید، دان 10 را باید به کسی داد که عمری را به سلامت ،افتخار و پاکی در کاراته زیسته و مطابق ارزشهای( بودو) به دریافت دان 9 هم نایل آمده و سپس چشم از جهان فرو بسته است....
وی می افزاید در کاراته ژاپن بالاتر از دان 8 وجود ندارد ،من هم دان 8 هستم ولی بسیاری دوست دارند و بلکه بی تابی می کنند که من به عنوان قدیمی ترین مرد موجود در فدراسیون کاراته ژاپن هر چه زودتر دان 9 خود را ببندم تا راه برای انبوه مردان کمر بند سیاه دان 7، که در صف ارتقاء درجه انتظار می کشند ، باز شود، آنان من را سد راه خود می دانند ولی آز نیت اصلی و عقاید سنتی ما ژاپنی ها خبر ندارند ،من می خواهم برای خدمت به کاراته کشورم در همین درجه باقی بمانم و ارزش درجات کمر بندهای اساتید کاراته را با استاندارد دقیق فنی بالا ببرم

استاد ظفری وکودکان

مزایای هنرهای رزمی برای کودکان

هنوز هم هنرهای رزمی بیشتر به‌عنوان موضوعی جدال‌آمیز تلقی می‌گردد این تصور غلط که هنرهای رزمی موجب ترویج خشونت در بین کودکان می‌گردد، همچنان پابرجا است. اما به هر حال تنها یک تحقیق کوچک به والدین نشان می‌دهد که هنرهای رزمی روح کودکان را تلطیف و اعتمادبه‌نفس در آنها را افزایش می‌دهد. توجه به سلامت فیزیکی و روحی از دیگر مزایای آموزش در هنرهای رزمی می‌باشد.

زمانی که شما فرزندتان را در یک کلاس آموزش هنرهای رزمی ثبت نام می‌کنید. باید میل و علاقه فرزند خود را نیز ملحوظ نظر داشته باشید. اگر آموختن هنرهای رزمی به فرزندتان تنها هدف شما باشد و فرزند در این انتخاب نقشی نداشته باشد، این احتمال وجود دارد که او به زودی از ورزش متنفر گردد و از پرداختن به آن استنکاف نماید.
به‌نظر می‌آید به‌منظور کسب حداکثر بهره از کلا شما باید مطمئن شوید که محیط باشگاه مناسب است و فرزندتان از بودن در آنجا لذت می‌برد.دلیل متعددی برای آموختن هنرهای رزمی وجود دارد، بسیاری از والدین می‌خواهند به این وسیله به اتکاء به نفس فرزندشان کمک کنند و دفاع شخصی آنها را بهبود بخشند. برخلاف آنکه در مراحل اولیه، دفاع شخصی تنها عنصر قابل توجه نیست. بلکه موفقیت در کلاس، مجموعه‌ای از تأثیرات روحی و روانی مثبت را همچنان بر روی فرزند شما که رشد می‌کند و بزرگ می‌شود به همراه خواهد داشت.

به هر حال تأکید دفاع شخصی بر روی حل‌ برخوردها با صلح و آرامش در مراحل آغازین آن و استفاده از افعال فیزیکی تنها در موقع لزوم است. افراد قدرتمند و افراد ضعیف می‌توانند از کلاس‌های هنری رزمی سود ببرند. کسانی که از قدرت مناسب برخوردار هستند یاد می‌گیرند که تنها راه حفظ قدرت، احترام به دیگران است. ضعیف‌ها نیز می‌آموزند که چگونه مهارت‌های دفاعی خویش را توسعه و بهبود بخشند.
هنرهای رزمی همانند اکثر ورزش‌ها به فرزند شما برای داشتن جسمی قوی و سالم کمک می‌کند. بچه‌های بی‌تحرک زیادی هستند که ساعت‌های متمادی را در مقابل بازی رایانه‌ای مورد علاقه‌شان صرف می‌کنند.

هر از گاهی یک بازی بسکتبال برای فعال نگاه داشتن فرزند شما کافی نیست. اما هنرهای رزمی می‌تواند بیشتر تبدیل به یک شیوه زندگی شود تا یک ورزش. چرا که تأثیرات هنرهای رزمی بر روی فرزندان فرای کلاس‌ و خارج از باشگاه خواهد بود. خصایص فیزیکی بسیاری می‌تواند به این طریق بهبود یابند. از جمله: قدرت عضلات، استقامت در برابر خستگی، افزایش انعطاف بدنی و جریان خون بهتر در بدن.
همانطور که قبلاً نیز گفته شد در هنرهای رزمی چیزهائی بیش از مهارت‌های فیزکیی اموزش داده می‌شود و فرزند شما احترام و اعتمادبه‌نفس بیشتری پیدا خواهد کرد. با وجود آنکه هنرهای رزمی ورزش تیمی و گروهی نیست اما می‌توانند مهارت‌های مهمی را در این زمینه آموزش دهند. همچنین فرزند شما مهارت‌هائی چون صبوری و انضباط را کسب خواهد کرد که می‌تواند بر عملکرد وی در منزل، مدرسه و اجتماع نیز تأثیر مثبت داشته باشد.
به‌علاوه هنرهای رزمی به هنرجوی خود مفهوم احترام را آموزش می‌دهد و شما این موضوع را خصوصاً در کودان فوق‌العاده ملاحظه می‌نمائید. این بسیار مهم است که مربی تنها روی توسعه و بهبود جنبه فیزیکی هنرهای رزمی در بچه‌ها تمرکز نمی‌کند، مصاف آنکه به آنها بایستی به صورت غیرمستقیم رفتار صحیح و احترام را نیز آموزش دهد.
با وجود آنکه هنرهای رزمی به‌طور ضمنی به برخوردهای فیزیکی نیز اشاره دارد که می‌تواند سبب وارد آوردن آسیب‌ها و جراحات شود، اما اکثر کلاس‌ها با در نظر داشتن این مطلب یا قوانین و سیاست‌هایشان راجع‌به این موضوع بسیار سخت‌گیر هستند.
واقعیت امر این است که احتمال آسیب‌دیدگی فرزند شما در هنرهای رزمی در مقایسه با فوتبال و بسکتبال به مراتب کمتر است. نظارت مربیان این اطمینان را می‌دهد که سلامت فرزند شما مدنظر قرار گیرد و شرایط را برای بهبود تمام مهارت‌های مذکور فراهم نماید .

تحقیقی از استاد ظفری

آرتروز زانو را به زانو درآورید !

استئو آرتریت (آرتروز) یک بیماری مفصلی دردناک است که باعث تخریب غضروف شده و ظرفیت ضربه‌گیری، محافظت و حفظ نرمی مفصل را تحت تأثیر قرار می‌دهد. غضروف در مفاصل بزرگی چون زانو، استخوان را می‌پوشاند و از آن محافظت می‌کند. بسیاری از بدنسازها با بالا رفتن سن دچار آرتروز مفاصل زانو می‌شوند.
محققین کلینیک مایو در یک مطالعه ۳۰ ماهه دریافتند که عضلات قوی و متعادل پا می‌تواند از درد و آرتروز زانو پیشگیری کند. آنها ۲۶۵ مرد و زن که آرتروز زانو داشتند را مورد مطالعه قرار دادند و متوجه شدند که شیوع بیماری در کسانی که عضلات ران بزرگ‌تر و قوی‌تری دارند کمتر است. عضلات ضعیف باعث ناپایداری و کشش کم کشکک زانو می‌شود که این امر غضروف را تحت فشار قرار داده و باعث ایجاد آرتروز و درد در زانو می‌گردد. بسیاری از بدنسازان جوان حرکات اسکات و کشش زانو را به‌صورت نادرست اجرا می‌کنند که این امر می‌تواند غضروف حساس در زانو را تخریب کرده و زمینه آرتروز را مهیا نماید. هم‌چنین بسیاری از افراد هنگام انجام این تمرینات وزنه بیش از حد استفاده می‌کنند و با انجام حرکت نادرست در واقع خودشان را فریب می‌دهند و هرگز عضلات قدرتمندی که به آنها اجازه خواهد داد وزنه‌های بزرگ‌تر را بدون صدمه زدن به زانو اسکات کنند، ایجاد نمی‌کنند.

● ایبوپروفن، این نام نیک است که می‌ماند
 

داروهای ضدالتهاب غیر استروئیدی (NSAID) مانند ایبوپروفن و ناپروکسن درد عضلانی و مفصلی را کاهش می‌دهند. آسپرین بیش از ۱۰۰ سال است که استفاده می‌شود. معرفی ایبوپروفن در سال ۱۹۶۹ موجب گرایش عمومی به این داروها شد. در حالی‌که آمریکائی‌ها مثل نقل و نبات از این داروها استفاده می‌کنند، تحقیقات نشان می‌دهند که آنها ممکن است با روند ترمیم بافتی تداخل داشته باشند و در افراد مستعد باعث افزایش فشار خون، حملات قلبی، مشکلات باروری، زخم معده، بیماری کلیوی و کبدی شوند. البته تمام اخبار مربوط به آنها بد نیستند.
محققین کلینیک مایو در طی مطالعه‌ای بر روی ۲۵۰۰ نفر متوجه شدند که مردانی که NASID دریافت می‌کنند، ریسک کمتری برای بزرگی پروستات دارند. این ارتباط در مردان مسن‌تر بیشتر بود. مردها باید میان عوامل خطر این داروها در برابر قابلیت کاهش درد و پیشگیری از بزرگی پروستات متوسط آنها، تعادل برقرار نمایند.

● مراقب میکروب‌های زمستانی باشید!
 

مردم در زمستان بیشتر دچار سرماخوردگی و آنفولانزا می‌شوند، زیرا با افراد دیگر در محیط‌های سربسته در تماس زیادی قرار می‌گیرند. باشگاه‌ها محیط‌های آموزشی هستند که برای شیوع بیماری‌های مسری بسیار بدنام می‌باشند. عرق، تنفس عمیق، سرفه و ارتباط نزدیک همگی، بیماری‌ها را در آستانه بروز قرار می‌دهند. در طی تمرین بدن انرژی‌اش را برای تنظیم حرارت درونی و کنترل سوخت و ساز مصرف می‌کند و در این زمان شما تنها درگیر همین مسئله هستید.
بدن هنگامی که در حال تحمل و تنظیم استرس‌های تمرین ـ به‌خصوص هنگام تمرین شدید ـ می‌باشد، در مبارزه با میکروب‌ها دچار مشکل می‌شود. مراقب میکروب‌ها باشید. پیش از استفاده از ماشین‌های تمرین، عرق روی آنها را با یک حوله خشک کنید. از مدیر باشگاه بخواهید که مسائل بهداشتی را در نظر داشته باشد، دست‌هایتان را مکرراً بشوئید و هرگونه زخم و خراشی را بپوشانید.
در رختکن صندلی بپوشید و هر بار که دوش می‌گیرد خودتان را با حوله خشک کنید. برای تقویت سیستم ایمنی خود خوب بخوابید و میوه و سبزیجات زیاد بخورید. برای جلوگیری از بیماری، میان استراحت و تمرینتان تعادل داشته باشید.

● درمان درد کمر بدون جراحی
 

بیش از ۸۵ درصد آمریکائی‌ها کمردرد دارند. آمریکا سرزمین حل سریع مشکلات است و به همین دلیل بسیاری از کسانی که کمر درد دارند سراغ جراح ستون مهره‌ها می‌روند. در حقیقت در سال گذشته جراحان، شش برابر بیشتر از سال ۱۹۸۰ جراحی کمر انجام دادند.
آیا این جراحی‌ها به درد کمر پایان دادند؟ یا این‌که فقط به جراحان مغز و اعصاب و ارتوپدها کمک کرده‌اند تا قسط‌های ماهانه اتومبیل‌های مرسدس بنزشان را بپردازند؟! پاسخ این سئوال پیچیده است. جراحی همیشه به درد کمر پایان نمی‌دهد.
نخاع سالم نیاز به عضلات باثبات، متعادل و آماده دارد. استوارت مک‌گیل از دانشگاه واترلو در کانادا توصیه می‌کند که برای ایجاد استقامت در عضلات حمایت‌ کننده نخاع، هر روز تمرینات خاصی برای این عضلات انجام دهید.
بروز کمر درد و مردمی که می‌خواهند این مشکل را سریعاً برطرف کنند و پزشکانی که نیاز به امرار معاش دارند، در مجموع باعث می‌شوند که تعداد جراحی‌های کمر به این عدد بزرگ برسند.
مراکز نخاع، مراکز نسبتاً جدیدی برای درمان کمر درد هستند. این تسهیلات از رویکردهای متنوعی شامل ورزش در خانه، درمان جسمانی دارد و جراحی برای درمان این مشکل استفاده می‌کنند. پیش از آن‌که زیر نظر پزشک تمام روش‌های درمانی را امتحان نکرده‌اید، چرا ورزش را امتحان نمی‌کنید؟