با این روش ها، از کمر درد خداحافظی کنید

با این روش ها، از کمر درد خداحافظی کنید

در این بخش که با عنوان با این روش ها، از کمر درد خداحافظی کنید، در سایت اسپورت 98 منتشر شده است به کمردرد و روش های رهایی از کمر درد می پردازیم. درد کمر در دوران بارداری بسیار همه گیر است. دلایل شایع دردهای پشت و کمر در دوران بارداری شامل افزایش وزن، تغییر مرکز ایستایی بدن، عدم توازن عضلانی، تغییرات هورمونی (استروژن و ریلاکسین) است.

هنگام بارداری، بدن هومورن ریلاکسین (Relaxin) آزاد می‌کند که اثری آرام‌بخش و تسکین‌دهنده دارد.

همچنین هنگام زایمان بسیارمفید است. این هورمون باعث شلی و نرمی تاندون‌ها و لگن می شود و اجازه خروج جنین از رحم و به دنیا آمدن نوزاد را می‌دهد. همین هورمون باعث نوع راه‌رفتن خانم‌های باردار (مدل خاص تلوتلوخوردن) می‌شود.

افزون بر شل‌شدن لگن و آماده‌شدن آن برای مراحل بعدی، رحم نیز به رشد خود ادامه می‌دهد. این رشد رحم دو پیامد دارد؛ یکی اینکه باعث تغییر مرکز ایستایی بدن می‌شود و دیگری اینکه شل‌شدن تاندون‌های رحمی باعث وارد آمدن فشار و کشش اضافی بر ستون مهره‌ها و عضلات اطراف آن می‌شود. عضلات رحمی که زیاد کشیده شده‌اند چندان آماده این همه وزن رحم نیستند. بنابراین ستون مهره‌ها و عضلات آن این وزن اضافی را تحمل میکنند.

اضافه وزن در قسمت جلویی بدن، مرکزثقل بدن و نیز نقاط فشار روی مفصل‌ها و عضلات را تغییر می‌دهد و به ویژه در ناحیه لگن و کمرتان این امر باعث احتمال از دست رفتن تعادلتان می شود که البته در اواخر دوران بارداری تشدید میشود.

بیشتر وقت‌ها شما می‌توانید از این دردها پیشگیری کرده یا آن را درمان کنید. در این مطلب 7 روش مقابله با دردهای پشت در این دوران پیشنهاد می شود:
1 تمرین وضعیت‌های بدنی درست

همزمان و با رشد جنین، مرکز ثقل بدن به سمت جلو تمایل می‌یابد. می‌توانید با تمایل به سمت عقب یا در صورت امکان با تکیه دادن، این حالت را جبران کنید.

با این کار به عضلات کمرتان کمی کشش می‌دهید و با این درد مقابله می‌کنید.

برای اینکه در وضعیت بدنی صحیحی قرار داشته باشید، این موارد را رعایت کنید:

• ایستادن صاف و مستقیم- قفسه سینه را بالا نگه‌ دارید

• شانه‌ها را عقب و شل نگه‌ دارید - زانو‌هایتان از هم فاصله داشته باشند.

هنگامی که می‌ایستید خود را در وضعیت بدنی راحتی قرار دهید. اگر مجبورید طولانی‌مدت بایستید یک پایتان را روی چهارپایه‌ای کوتاه بگذارید و به تناوب به هریک از پاهایتان روی چهارپایه استراحت دهید. وضعیت درست بدنی همچنین به معنی نشستن بادقت نیز هست. 

صندلی ای را برای نشستن انتخاب کنید که پشتی داشته باشد یا یک جای کوچک برای یک بالش پشت کمر. گردن و پشتتان را صاف نگه‌ دارید و زیر پایتان چهارپایه‌ای کوچک قرار دهید. تمرین وضعیت‌های بدنی درست در بارداری یکی از اساسی‌ترین آموزش‌های هنگام بارداری است.
2 داشتن پوشاک مناسبکفش‌های پاشنه کوتاه با انحنای مناسب به پا کنید. شلوارهای بارداری با بند شلوار
نگهدارنده مناسب بپوشید. شاید پوشیدن کمربندهای بارداری در برخی افراد موثر باشد. هرچند درباره اثربخشی این کمربندها، بررسی‌های زیادی انجام نشده است.

3 بلند‌کردن درست اجسام

هنگامی که می‌خواهید اجسام کوچک را از زمین بردارید به حالت چمباتمه (روی دوپا) بنشینید و با پاهایتان بلند شوید. بالاتنه‌تان را خم نکنید و از پشتتان برای بلند‌کردن استفاده نکنید.

بسیار مهم است که به میزان توان خود آگاهی داشته باشید و در چارچوب آن عمل کنید. اگر نیاز به کمک دارید، از فردی تقاضای کمک کنید.
4 خوابیدن به پهلوهنگام خواب به پهلو دراز بکشید و روی پشت (طاق‌باز) نخوابید. یکی یا هر دو زانویتان را خم کنید. اگر بالشی کنار زانو و بالشی دیگر زیر شکم‌تان بگذارید یا از بالش‌های یکسره بلند مخصوص بارداری، استفاده کنید که می‌تواند به خوابیدن تان کمک کند.
5 ماساژ‌های گرم یا سردمی‌توانید یک پد گرمادهنده یا حوله‌ای نخی که آن را با اتو یا وسیله‌ای دیگر گرم کرده اید، استفاده کنید. به یادداشته باشید از داغ‌کردن یا قراردادن اتو حتی با درجه کم، خودداری کنید. ماساژ پشت هم سودمند است. 

بهتر است از همسرتان بخواهید پشت شما را ماساژ دهد یا برنامه ماساژ حرفه‌ای پیش از تولد را از یک ماساژ‌دهنده حرفه ای بخواهید. در صورت نیاز از گروه مامایی مشورت بگیرید.
6 ورزش و فعالیت منظم بدنی در برنامه روزانهدر برنامه روزانه‌تان ورزش و فعالیت منظم بدنی را بگنجانید. فعالیت منظم روزانه پشت را قوی نگه‌ می‌دارد و درد پشت در بارداری را تسکین می‌دهد. با تایید گروه مامایی مشاورتان تمرین‌هایی آرام مانند شنا و پیاده‌روی را انجام دهید.

همچنین می‌توان کشش در کمر ایجاد کرد به این ترتیب روی دست‌ها و زانوهایتان تکیه کنید و سرتان را در امتداد پشت صاف نگه‌ دارید. شکم را داخل ببرید، منقبض و سفت کنید و شانه‌ها را به بالا بکشید، چند ثانیه نگه‌ دارید و سپس پشت و شکم را شل کنید. پشتتان را تا جایی که می‌توانید صاف کنید. 

این حرکت را 10 بار به آرامی تمرین کنید. برای فراگیری تمرین‌های کششی دیگر می‌توانید به گروه مامایی مشاورتان در بارداری مراجعه کنید یا به انجام ورزش‌های کششی ویژه دوران بارداری (با کمک دی‌وی‌دی، سی‌دی‌های آموزشی، کتابچه و...) بپردازید.
7 درمان‌های تکمیلیبرخی از پژوهشگران پیشنهاد می‌کنند با انجام طب سوزنی در بارداری، می‌توان دردهای پشت در بارداری را تسکین داد. به نظر می‌رسد درمان‌های طب تکمیلی نیز تا حدودی باعث حس آرامش در خانم ها می شود.

اگر با به کارگیری هر 6 روش نخست همچنان دردهایتان شدید است، بهتر است با گروه مامایی در میان بگذارید. در مواردی ممکن است عامل درد شدید شما مربوط به بارداری نباشد. بنابراین مشاوره این امکان را می‌دهد تا عامل اصلی شناسایی شود. دردهای پشت در بارداری را به هر شکل نمی‌توان نادیده گرفت.

در صورتی که گروه مامایی برای شما داروهایی مانند استامینوفن و... تجویز کرده باشد، آن را مصرف کنید. کمردرد با هرگونه خون‌ریزی از واژن یا ترشحات می‌تواند نشانه غیرطبیعی بودن درد باشند و در این صورت نیز بی‌درنگ با گروه مامایی خود مشاوره کنند. پیشگیری، بهترین راه درمان برای این مشکل است.

اقدامات پیشگیرانه شامل:

• ورزش‌کردن به‌ویژه خم‌کردن لگن

• دقت و داشتن وضعیت‌های بدنی صحیح

• بلند‌شدن و خم‌شدن صحیح

خبر خوب اینجاست که به‌طور میانگین دردهای پشت در بارداری طی 6 ماه فروکش می‌کنند.

چرا زنان و دختران حتما باید ورزش کنند؟

چرا زنان و دختران حتما باید ورزش کنند؟

در این بخش که با عنوان چرا زنان و دختران حتما باید ورزش کنند؟ در سایت تخصصی تربیت بدنی و علوم ورزشی منتشر شده است به شما می گوییم که چرا ورزش برای زنان امری حیاتی به شمار می رود. عدم تحرک و فعالیت فیزیکی خطر ابتلا به مرگ زودرس، سکته مغزی، افسردگی، بیماری های قلبی، دیابت نوع دو و برخی سرطان ها را در بزرگسالان افزایش می دهد.

در برخی مطالعات مشاهده شده است که ورزش، خطر سرطان سینه را در زنان کاهش می دهد. بر اساس این تحقیقات ورزش در پیشگیری از سرطان سینه، به دو دلیل حائز اهمیت است. یکی اثرات فیزیکی مستقیم آن درپیشگیری از این بیماریست و دیگری اثر غیر مستقیم آن از طریق پیشگیری از افزایش وزن به ویژه در زنان یائسه است. افزایش وزن و ابتلا به چاقی یک عامل خطر در ابتلا به انواع سرطان ها می باشد. 

بعد از یائسگی، فرم بدن زنان به دلیل عدم ترشح هورمون استروژن دستخوش تغییر می شود. به جز در کسانی که ورزش می کنند و مراقب رژیم غذایی خود هستند، در سایر زنان یائسه، چاقی به صورت چاقی شکمی  (سیبی شکل) خواهد بود. چاقی سیبی شکل (مدل چاقی مردانه)  در مقایسه با چاقی گلابی شکل (مدل چاقی زنانه) خطرناک تر است.

محققان توصیه می کنند زنان در سنین قبل از یائسگی و پس از آن به طور منظم و حداقل 3 تا 4 روز در هفته ورزش کنند. 

یکی از معضلات دیگر زنان در دوران یائسگی کاهش توده استخوانی و افزایش خطر ابتلا به پوکی استخوان است، که ورزش احتمال این خطر را نیز کاهش داده و موجب حفظ توده استخوانی می شود.

کنترل قند خون با انجام ورزش های منظم و مستمر

کنترل قند خون با انجام ورزش های منظم و مستمر

در این بخش که با عنوانکنترل قند خون با انجام ورزش های منظم و مستمر در سایت اسپورت 98 منتشر شده است شما را به صورت کلی درمورد سوزاندن قند با ورزش آشنا می کنیم. ورزش منظم، کنترل قندخون را در مبتلایان به دیابت نوع 2 بهبود می‌بخشد و ممکن است منافع مشابهی در دیابت بارداری داشته باشد. نکته جالب اینکه ناهنجاری‌هایی که باعث بروز مقاومت به انسولین (دیابت نوع 2 و دیابت بارداری) می‌شوند، با کاهش وزن، رژیم غذایی و فعالیت بدنی قابل بازگشت هستند. از این رو تغییر شیوه زندگی با تمرکز بر کاهش وزن و افزایش فعالیت بدنی از راهکارهای اصلی پیشگیری از بروز دیابت در افرادی است که «تست تحمل گلوکز» (اندازه‌گیری قندخون بیمار پس از نوشیدن محلول قندی) ‌ مختل دارند. 

تاکنون تمرین‌های منظم ورزشی در کنترل مطلوب قندخون بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 موثر نشان داده نشده‌اند، ولی می‌توانند به عنوان یک درمان فرعی ایمن و اثربخش برای این افراد تجویز شوند.

شرکت منظم در تمرین‌های ورزشی، به غیر از تاثیر بر کنترل قندخون، آثار سودمند بسیاری از جمله بهبود وضعیت قلبی-عروقی، متابولیک و سلامت روانی برای بیمار مبتلا به دیابت به دنبال خواهد داشت. ورزش، در پیشگیری اولیه و ثانویه بیماری‌های قلبی - عروقی و پیشگیری از عوارض خاص بیماری دیابت کمک کننده است.

دیابت نوع 1 بیشتر در سنین 7 تا 15 سال آغاز می‌شود. یعنی در دورانی که فرد به فعالیت نیاز دارد. منع کردن کودک یا نوجوان بیمار از شرکت در بازی و ورزش با همسالان، از ترس ایجاد حمله‌های افت قند خون، ممکن است در سلامت روانی و رشد اجتماعی او تاثیر منفی داشته باشد و او را از دستیابی به سایر منافع فعالیت بدنی محروم کند. از سوی دیگر، هرچه می‌گذرد، نقش فعالیت بدنی به عنوان یک ابزار درمانی، در کنترل دیابت نوع 2 و پیشگیری از بروز آن در افراد در معرض خطر، آشکارتر می‌شود. مانند هر درمان دیگر، اثر ورزش باید کاملا شناخته شود.

این یعنی گروه پزشکی بیمار مبتلا به دیابت، باید بدانند چگونه فواید و خطرهای ورزش را در بیمار موردنظر ارزیابی کنند و بهتر است این گروه درمانی که شامل خود بیمار، پزشک، پرستار، متخصص تغذیه و روان‌شناس می‌شود، یک فرد آگاه به علم تمرین و فیزیولوژی ورزشی یا متخصص پزشکی ورزشی نیز حضور داشته باشد.

ارزیابی‌های لازم قبل از شرکت بیمار در ورزش

لازم است بیمار دیابتی پیش از آغاز یک برنامه ورزشی که شدت آن از الگوی معمول فعالیت‌های روزانه‌اش بیشتر است، به‌وسیله پزشک بررسی شود تا از نظر وجود شرایطی که پرداختن به انواع خاصی از ورزش را ممنوع کند، غربالگری انجام شود. این ارزیابی‌ها شامل گرفتن شرح حال، معاینه‌های بالینی و احتمالا اقدام‌های تشخیصی لازم هستند تا به دقت وجود داشتن یا نداشتن عوارض دیابت را مشخص کند. هنگام گرفتن شرح‌حال و انجام معاینه‌ها، باید توجه ویژه‌ای به علایم و نشانه‌های بیماری‌های قلبی- عروقی، چشمی، کلیوی، سیستم عصبی و پاها داشت.

ارزیابی قلبی - عروقی

در بیماران مبتلا به دیابت که یکی از شرایط ذکر شده در شرح عکس بالای صفحه را دارند و می‌خواهند فعالیت‌های ورزشی با شدت متوسط یا بیشتر انجام دهند، تست ورزش با پایش همزمان نوار قلبی ممکن است مفید باشد.

البته بعضی از صاحب‌نظران معتقدند این شرایط بیش‌ازاندازه سختگیرانه است و باعث می‌شود برای بسیاری از مبتلایانی که چندان در معرض خطر ابتلا به بیماری قلبی نیستند، تست ورزش درخواست شود و هزینه‌های متعاقب آن باعث محدودیت در شرکت شود. پزشک برای تصمیم‌گیری در مورد درخواست تست ورزش برای بیمارانی که می‌خواهند به ورزش‌های کم‌شدت مانند پیاده‌روی آرام بپردازند (کمتر از 60 درصد حداکثر ضربان قلب)، باید بر مبنای قضاوت بالینی خود عمل کند.

ورزش و دیابت نوع 2

فواید فعالیت بدنی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2، قابل‌توجه است و مطالعه‌های اخیر بر اهمیت برنامه‌های ورزشی بلندمدت در پیشگیری و درمان این مشکل متابولیک شایع تاکید دارند. شواهد محکم و پایداری وجود دارد که نشان می‌دهد افزایش فعالیت بدنی و مقداری کاهش وزن، بروز دیابت را در افراد دارای تست تحمل گلوکز مختل، کاهش می‌دهد. 

توصیه می‌شود فردی که تست تحمل گلوکز او مختل است، علاوه بر غذایی سالم و کمی محدودیت دریافت انرژی، حداقل 150 دقیقه در هفته فعالیت بدنی متوسط تا شدید داشته باشد. ترکیب رژیم غذایی، ورزش و تغییر رفتار، موفق‌ترین برنامه برای کنترل طولانی مدت وزن محسوب می‌شود. ورزش به تنهایی، بدون محدودکردن دریافت کالری و تغییر رفتار، کاهش وزن مختصری در حدود یک کیلوگرم به دنبال خواهد داشت. علت کم‌بودن مقدار کاهش وزن این است که برای افراد چاق، اغلب انجام حجم کافی تمرین‌ها مشکل است و انرژی صرف‌شده حین ورزش را با مصرف غذای بیشتر یا کم کردن فعالیت در زمان‌های خارج از ساعت‌های تمرین جبران می‌کنند. 

البته باید توجه داشت کاهش وزنی که در اثر تمرین‌های ورزشی ایجاد می‌شود، در مقایسه با همان میزان کاهش وزن در اثر رژیم غذایی، با میزان بیشتری از افزایش حساسیت به انسولین همراه است. حجم بهینه تمرین‌های ورزشی برای رسیدن به کاهش وزن قابل‌توجه و پایدار، بسیار بیشتر از آن است که برای بهبود کنترل قند نیاز است.

ورزش‌های هوازی: مقدار و شدت مناسب تمرین‌های هوازی با توجه به هدف متفاوت است: برای بهبود کنترل قند، کمک به حفظ وزن و کاهش بیماری‌های قلبی- عروقی؛ حداقل 150 دقیقه در هفته ورزش هوازی با شدت متوسط (60-40 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی یا 70-50 درصد حداکثر ضربان قلب) یا حداقل 90 دقیقه در هفته تمرین هوازی شدید توصیه می‌شود.

این حجم از تمرین‌ها بهتر است حداقل در 3 روز از هفته تقسیم شوند و تمرین‌های بیش از 2 روز پیاپی قطع نشوند. در بیماران مبتلا به دیابت، هر قدر تفاوت میزان فعالیت در روزهای مختلف هفته کمتر باشد، تنظیم رژیم غذایی و دارو آسان‌تر است و به همین دلیل تمرین‌های هوازی تا آنجا که ممکن است، باید در روزهای بیشتری از هفته انجام شوند. ورزش هوازی یا مقاومتی متوسط تا شدید، به مدت 4 ساعت یا بیشتر، در مقایسه با تمرین‌هایی در حجم کمتر، خطر بروز بیماری‌های قلبی - عروقی را به میزان بیشتری کاهش می‌دهد.

برای حفظ طولانی‌مدت کاهش وزن قابل توجه (بیشتر از 5/13 کیلوگرم)، ممکن است تمرین بیشتر، مانند 7 ساعت در هفته تمرین هوازی متوسط تا شدید، مفید باشد. با وجود ارزش‌های شناخته‌شده تمرین‌های هوازی، محدودیت‌هایی نیز در انجام آنها وجود دارد. بعضی از افراد این تمرین‌های را یکنواخت و خسته‌کننده می‌دانند. از سوی دیگر، انجام این تمرین‌ها با حجم و شدت مذکور، ممکن است برای کسانی که قبلا زندگی کم‌تحرکی داشته‌اند یا از چاقی رنج می‌برند، مشکل باشد.

متاسفانه بیشتر کسانی که بیشترین سود را از ورزش‌های هوازی می‌برند، بیشترین مشکلات را برای انجام این تمرین‌ها دارند. در بیمارانی که دچار چاقی، مشکلات مفصلی، سایر مشکلات فیزیکی یا عوارض دیابت هستند، حتی 30-20 دقیقه پیاده‌روی نیز می‌تواند با مشکل و درد همراه باشد.

تمرین‌های مقاومتی: اخیرا تمرین‌های مقاومتی، به عنوان ابزار درمانی موثر و ایمن در درمان بسیاری از بیماری‌های مزمن مطرح شده‌اند. طبق گزارش‌های موجود، این تمرین‌ها، مشابه ورزش‌های هوازی، در افزایش حساسیت به انسولین، میزان انرژی مصرفی روزانه و کیفیت زندگی موثر هستند. از این گذشته، تمرین‌های مقاومتی، پتانسیل افزایش قدرت عضلانی، توده لخم بدن و تراکم مواد معدنی استخوان را نیز دارند که می‌تواند بهبود نسبتا سریع، وضعیت عملکردی بیمار را به دنبال داشته باشد و از این رو بیمار زودتر پاداش تلاشش را دریافت می‌کند. 

به این دلیل که معمولا در هر جلسه چند نوع تمرین مقاومتی متفاوت انجام می‌شود، عده‌ای آن را متنوع‌تر و کمتر خسته‌کننده می‌دانند. البته باید توجه داشت که تمرین‌های مقاومتی، برخلاف تمرین‌های هوازی ساده‌ای چون پیاده روی، به ابزار، آگاهی از تکنیک تمرین و دستورالعمل اولیه نیاز دارند. در صورتی که منعی وجود نداشته باشد، بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 باید تشویق شوند 3 جلسه (حداقل 2 جلسه) در هفته به تمرین‌های مقاومتی بپردازند. در هر جلسه، تمرین‌ها باید همه گروه‌های بزرگ عضلانی را در قالب 8 تا 10 تمرین دربرگیرند. تعداد مناسب تکرار حرکت‌ها در هر ست، 10 تا 15 تکرار است. به‌طوری که ورزشکار به حدود خستگی نزدیک شود.

تمرین‌های کششی: اغلب تمرین‌های انعطاف‌پذیری یا تمرین‌های کششی برای افزایش دامنه حرکتی مفاصل و کاهش خطر آسیب‌دیدگی‌هایی مانند کشیدگی‌های عضلانی توصیه می‌شوند. 

علاوه بر اثر این تمرین‌ها بر میزان بروز آسیب‌های عضلانی، به نظر می‌رسد اجرای اصولی تمرین‌های کششی باعث افزایش انعطاف‌پذیری و دامنه حرکتی مفاصل می‌شود. از آنجا که بیماری دیابت در دراز مدت ممکن است با افزایش محدودیت حرکات مفاصل همراه باشد، شاید انجام این تمرین‌ها بتواند آثار مفیدی در بیماران مبتلا داشته باشد.

توصیه می‌شود هنگام انجام تمرین‌های کششی، عضلات به آرامی به حالت کشیده درآیند و کشش تا جایی ادامه یابد که احساسی از کشش وجود داشته باشد ولی درد ایجاد نشود و هر حرکت کششی حدود 30 ثانیه طول بکشد. همانند افراد غیردیابتی، در بیماران مبتلا به دیابت نیز شروع فعالیت ورزشی باید با دوره گرم کردن، تمرین‌های کششی و بعد از پایان ورزش، دوره سرد کردن باشد. 

برای گرم کردن، فعالیت سبک هوازی به مدت 5 تا 10 دقیقه (دوی آرام، دوچرخه ثابت و...) برای آماده کردن عضلات، قلب و سیستم تنفسی لازم است. بعد از آن عضلات به 5 تا 10 دقیقه تحت کشش آرام قرار می‌گیرند و سپس به فعالیت ورزشی اصلی پرداخته می‌شود. بعد از پایان تمرین ورزشی نیز برای سرد کردن، به مدت 10-5 دقیقه فعالیتی شبیه به دوره گرم کردن برای بازگرداندن تدریجی ضربان قلب به سطح قبل از ورزش انجام می‌شود.

ورزش و دیابت نوع 1

معمولا افراد جوانی که دچار عوارض دیابت نیستند و کنترل متابولیکی خوبی دارند، می‌توانند با اطمینان در رشته ورزشی مورد علاقه خود، حتی در سطح قهرمانی، شرکت کنند، اما توصیه می‌شود از انتخاب ورزش‌های پرخطر مثل غواصی، صخره‌نوردی، سقوط آزاد و به طور کلی رشته‌های ورزشی‌ای که در صورت کاهش هوشیاری، برای خود فرد یا سایر افراد همراه ایجاد خطر می‌کنند، پرهیز شود.

در واقع بیماران مبتلا به دیابت نوع 1 تا زمانی که به عوارض دیابت مبتلا نشده‌اند، می‌توانند در هر سطحی از فعالیت‌های ورزشی شرکت کنند، ولی باید دقت داشته باشند تا با تنظیم مقدار کربوهیدرات غذایی و انسولین مصرفی از بروز افت قند خون در حین یا به دنبال فعالیت بدنی جلوگیری کنند. به فرد دیابتی‌ای که زندگی غیرفعال داشته و تصمیم به شروع ورزش گرفته است، باید توصیه کرد ورزش را با کمترین شدت و مقدار آغاز کند و به تدریج در طی چند هفته تا چند ماه، مدت و شدت فعالیت را افزایش ‌دهد.

برای پیشگیری از ایجاد نیاز به تغییرات بزرگ در دوز انسولین و رژیم غذایی از روزی به روز دیگر، بهتر است در صورت امکان برنامه ورزشی ورزشکار دیابتی حداقل در 4 تا 5 روز از هفته انجام شود. در مواردی که بیمار مبتلا به دیابت نوع 1 به عوارض بیماری دیابت دچار شده باشد، لازم است تا نوع و شدت تمرین‌های ورزشی او متناسب با شرایط وی تنظیم شود. بهتر است این بیماران هنگام ورزش همراه داشته باشند تا از مشکلات احتمالی کاهش گلوکز خون کاسته شود.

4 نکته برای پیشگیری از افت قند خون در هنگام ورزش در افراد دیابتی

1. بهینه‌سازی میزان انسولین تجویزی: از جمله راه‌هایی که می‌توانند این منظور را برآورده سازند، «تزریق زیر جلدی مداوم انسولین» (CSII) با استفاده از پمپ انسولین یا استفاده از «تزریق‌های متعدد انسولین» است.

2. آموزش شناسایی شدت تمرین: عموما تمرین‌های سبک باعث تغییر مشخص تنفس نمی‌شوند و تنها مقداری ضربان قلب را افزایش می‌دهند و بر سطح قندخون بی‌تاثیرند مگر اینکه به مدت طولانی‌تر از 10 دقیقه انجام شوند. در زمان انجام تمرین‌هایی با شدت متوسط، تنفس سخت‌تر می‌شود. ضربان قلب به بیش از 100 ضربان در دقیقه افزایش می‌یابد و در مدت کمتر از 10 دقیقه قندخون بالا می‌رود، اما با طولانی‌تر شدن زمان تمرین، سطح قندخون کاهش پیدا خواهد کرد. 

تمرین‌های شدید یا قدرتی باعث تند شدن تنفس و افزایش ضربان قلب بین 125 تا 160 ضربان در دقیقه می‌شوند و می‌توانند پس از گذشت مدتی باعث افت قندخون شوند، به ویژه اگر قبل از تمرین تطابق لازم در رژیم غذایی یا میزان انسولین مصرفی صورت نگرفته باشد.

3. شناسایی عوامل موثر در میزان جذب انسولین: ماساژ موضع تزریق می‌تواند باعث افزایش جریان خون منطقه شود. افزایش جریان خون محل تزریق در اثر ورزش یا افزایش حرارت محیطی نیز از این جمله هستند. این مساله به دنبال تزریق زیرجلدی انسولین در ران‌ها شایع‌تر از شکم اتفاق می‌افتد. به همین دلیل در بیشتر مواقع به ورزشکارانی که از تزریق انسولین استفاده می‌کنند، انجام تزریق در محل شکم توصیه می‌شود.

4. آگاهی از نشانه‌های هشداردهنده افت قندخون: علایم افت خفیف قندخون شامل سرگیجه، خستگی، احساس گرسنگی، احساس گیجی، سردرد و... هستند. وقتی ورزشکار علایم افت قندخون را احساس کرد یا مربی او متوجه شروع علایم شد، باید از در دسترس‌ترین منبع قندی خوراکی (مانند آبمیوه، آبنبات، قند، قرص‌های گلوکز و...) استفاده کند. بهترین شیوه این است که بعد از مصرف این منابع کربوهیدرات ساده، از منابع کربوهیدراتی پیچیده (مانند نان) و پروتئین نیز استفاده شود تا باعث دوام افزایش قندخون شود.

ورزش در شرایط عدم کنترل مناسب قند خون

هیپرگلیسمی (بالارفتن قندخون): ورزش در بیماران مبتلا به دیابت نوع 1، هنگامی که سطح انسولین پلاسما پایین و فرد از لحاظ متابولیکی ناپایدار است، می‌تواند به افزایش قندخون یا هیپرگلیسمی منجر شود. در این شرایط تولید قند کبدی افزایش و برداشت قند توسط عضلات کاهش پیدا می‌کند و تولید کتون نیز بالا می‌رود. اثر سریع ورزش نیز بالا رفتن هورمون‌های دارای اثر مخالف انسولین، مانند گلوکاگون و کاته‌کولامین‌هاست که باعث دامن زدن به این وضعیت می‌شود.

از این رو توصیه شده است اگر در اندازه‌گیری قندخون، قبل از جلسه تمرین، مقدار آن بیش از 250 میلی‌گرم در دسی‌لیتر باشد از شرکت در تمرین‌های جسمی تازمانی که میزان قند به‌طور مناسب کنترل نشده است، پرهیز شود. طبق توصیه انجمن دیابت آمریکا اگر قند خون ناشتا، (همراه وجود کتون)، بیش از 250 میلی‌گرم در دسی‌لیتر باشد، باید از شرکت در تمرین‌ها خودداری شود و اگر قندخون بدون وجود کتون بالاتر از 300 میلی‌گرم در دسی‌لیتر باشد، احتیاط لازم است.

هیپوگلیسمی (پایین آمدن قندخون): در افرادی که انسولین یا داروهای افزاینده ترشح انسولین دریافت می‌کنند، بالا بودن میزان داروی مصرفی به نسبت مواد غذایی کربوهیدراتی (نشاسته?ای) مصرف شده یا فعالیت بدنی صورت گرفته، می‌تواند به هیپوگلیسمی یا افت قندخون بینجامد.

هنگام انجام فعالیت بدنی شدید، مصرف قند می‌تواند چند برابر افزایش پیدا کند و این افزایش مصرف تا 15 ساعت پس از پایان فعالیت ادامه می‌یابد. در نتیجه، افت قند خون در اثر ورزش ممکن است با تاخیر پس از اتمام فعالیت ورزشی و حتی در صبح روز بعد از یک تمرین عصرگاهی رخ دهد. بیشترین خطر افت قندخون 6 تا 14 ساعت بعد از ورزش است. در بیمارانی که انسولین مصرف می‌کنند، هنگامی که ورزش در ساعت‌های پایانی بعد ازظهر انجام شده باشد، بهتر است برای پیشگیری از بروز افت قند شبانه پیش از خواب مقداری کربوهیدرات مصرف شود.

درمورد فواید ورزش پیلاتس و یوگا بیشتر بدانید

درمورد فواید ورزش پیلاتس و یوگا بیشتر بدانید

درمورد یوگا و پیلاتس، چقدر اطلاعات دارید؟ با مطالعه این مطلب، مطالب جدید یاد گرفته و از فواید یوگا و پیلاتس، آگاه خواهید شد. یوگا و پیلاتس از ورزش هایی هستند که هم برای سلامت جسم مفیدند و هم برای سلامت روح. در این مقاله، فواید این ورزش ها را برای شما بیان می کنیم.

ورزش پیلاتس

فواید ورزش پیلاتس

1- تناسب کل بدن

بر خلاف برخی ورزش ها، در پیلاتس تمامی اندام ها کار می کنند و هیج اندامی در حال استراحت نیست. ورزش پیلاتس، متمرکز بر قدرت است و تمام بدن در این ورزش به فعالیت می پردازد.

تمرینات پیلاتس، قدرت و تعادل عضلانی را افزایش می دهند. همچنین، باعث انعطاف پذیری بدن می شوند و نیز دامنه حرکت مفاصل را زیاد می کنند.

توجه به عمل تنفس و ذهن، کمک می کند که فرد زودتر به تناسب اندام برسد. پیلاتس در طرح های نوتوانی نیز کاربرد وسیعی را دارد.

2- سازگار با بسیاری از شرایط جسمانی

مهم نیست که شما هنوز ورزشکار حرفه ای نشده اید و یا برای بار اول شروع به ورزش کرده اید، حرکات پیلاتس برای شما هم مفید است!

ورزش پیلاتس باعث درست ایستادن و نشستن می شود

تمرینات پیلاتس را می توان بر اساس نیازهای افراد تنظیم و تعیین کرد و همه افراد می توانند آن را انجام دهند

3- ایجاد مقاومت بدون حجیم شدن عضلات

در پیلاتس، ما نمی خواهیم عضله بسازیم، بلکه می خواهیم عضلات را سفت کنیم تا بتوانند کار کنند. در پیلاتس، انقباض عضلانی به نام "انقباض اکسترنیک " انجام می شود که عضلات دراز را قوی می کند.

4- افزایش انعطاف پذیری

در پیلاتس، طول و کشش عضلات و نیز دامنه حرکت مفاصل افزایش پیدا می کنند. در پیلاتس بدن می تواند کشیده و خم شود.

5- افزایش قدرت

عضلات اصلی بدن عبارتند از: عضلات عمیق پشت، شکم و لگن. این عضلات از پشت و کمر حفاظت می کنند و باعث انعطاف پذیری بدن می شوند. ما درست نشستن و ایستادن را با استفاده از آنها انجام می دهیم.

هنگامی که این عضلات قوی باشند، بدن شکل می گیرد. این بدان معنا است که گردن و شانه ها را می توانید شل کنید و بقیه عضلات و مفاصل آزادانه به وظایف خود عمل می کنند.

6- درست ایستادن و نشستن

ورزش پیلاتس باعث درست ایستادن و نشستن می شود. حرکات پیلاتس موجب قدرت و توازن بدن می گردد.

7- افزایش انرژی

در حین حرکات پیلاتس، تنفس و گردش خون تحریک می شود و ستون فقرات و عضلات بیدار می شوند و کار خود را شروع می کنند. در نتیجه، شما احساس خوبی را برای تمام بدن به ارمغان می آورید.

8- کاهش وزن

اگر ورزش پیلاتس را به طور روزمره انجام دهید، مطمئن باشید که کاهش وزن می یابید. در پیلاتس، کالری سوخته شده زیادتر از کالری مصرفی می باشد، در نتیجه باعث کاهش وزن می شود.

همراه با ورزش های ایروبیک (هوازی)، پیلاتس نیز در کاهش وزن و کشیدگی عضلات نقش دارد.

9- افزایش ارتباط بین جسم و ذهن

پیلاتس مجموعه ای از هماهنگی بین جسم، ذهن و روح می باشد. ما حرکات پیلاتس را با توجه کامل انجام می دهیم. هنگامیکه حرکات را با توجه انجام دهیم، موجب می شود که بهترین فواید را از هر تمرین پیلاتس بگیریم.

اصول پیلاتس عبارت است از: تمرکز، کنترل، دقت، تنفس و حرکت. تمام این اصول با همکاری جسم و ذهن عمل می کنند.

10- راهی برای آموزش پیلاتس

امروزه، محبوبیت پیلاتس بیشتر شده است. شما می توانید در یک سالن ورزشی و همراه با مربی ماهر، پیلاتس را شروع کنید. فقط باید یک لباس مناسب و یک تشک زیرانداز داشته باشید.

ورزش یوگا

فواید ورزش یوگا

1- انعطاف پذیری بدن

کشش بدن موجب انعطاف پذیری و افزایش دامنه حرکتی عضلات و مفاصل می گردد. با انجام ورزش یوگا، انعطاف پذیری بیشتری را در پشت، زانو، کمر، شانه ها و لگن خواهید داشت.

2- مقاومت

با انجام ورزش یوگا، وزن بدن خود را تحمل می کنید. برای مثال: بر روی یک پا می ایستید و تعادل خود را نگه می دارید و یا بر روی دستانتان می ایستید. برخی از این تمرینات را باید به آرامی انجام دهید تا قدرت شما افزایش یابد.

3- سفت کردن عضلات

همانطور که قدرت عضلات زیاد می شود، سفتی عضلات نیز رخ می دهد. ورزش یوگا کمک به طویل شدن و لاغر شدن عضلات می کند.

4- کاهش درد

افزایش انعطاف پذیری و قدرت بدن می تواند بسیاری از دردها (مخصوصا درد کمر) را از بین ببرد.

بسیاری از افرادی که کمردرد دارند، یا مدت زیادی را پشت کامپیوتر می نشینند و یا زیاد رانندگی می کنند، می توانند این ورزش را انجام دهند.

یوگا باعث سفتی و فشرگی ستون فقرات می شود. با ورزش یوگا از این ناراحتی در امان خواهید بود. همچنین یوگا باعث بهبود توازن و تعادل بدن می شود.

یوگا باعث دوری از عوامل استرس زا و آرامش ذهنی می شود

5- بهتر تنفس کردن

بسیاری از افراد، عمل تنفس عمیق را انجام نمی دهند و اکسیژن کافی را به ریه ها انتقال نمی دهند.

این ورزش باعث تمرکز روی تنفس می شود و به افراد می آموزد که چگونه از ریه ها بهتر استفاده کنیم.

انواع خاص تنفس می تواند به پاک کردن مسیر بینی کمک کند و نیز سیستم اعصاب مرکزی را آرام کند.

این شیوه تنفس، هم بر جسم و هم بر روح دارای اثرات مفیدی است.

سه فایده ذهنی یوگا

1- آرامش روح

تمرکز دقیق بر آنچه که بدن در حال انجام دادن آن است، آرامشی در ذهن بوجود می آورد.

ورزش یوگا، روش های مدیتیشن را به شما آموزش می دهد؛ همانند نگاه کردن به تنفس و رهایی از افکار، و این خود عاملی است برای آرامش ذهن.

2- کاهش استرس

فعالیت بدنی، عاملی برای فروکش کردن استرس می باشد. ورزش یوگا نیز دارای این خاصیت می باشد.

مشکلات روزانه چه بزرگ و چه کوچک، با یوگا از بین می روند.

یوگا باعث دوری از عوامل استرس زا می شود و امید تازه ای را به زندگی می بخشد.

تاکید یوگا بر زندگی حال است. گذشته را فراموش می کنید و نگران آینده نیستید. این عامل باعث دوری از استرس می شود.

3- آگاهی از بدن

انجام یوگا، آگاهی شما را نسبت به بدنتان بالا می برد. با انجام حرکات ظریف و کوچک، بدن خود را صاف و مستقیم می کنید. این عمل باعث می شود که درست بنشینید و درست بایستید و اعتماد به نفس در شما افزایش می یابد.

درمورد فواید ورزش هوازی ( ورزش ایروبیک ) بدانید

درمورد فواید ورزش هوازی ( ورزش ایروبیک ) بدانید

خب اینبار می خواهیم درمورد ورزش ایروبیک و فواید آن صحبت کنیم. با ما در این بخش از سایت اسپورت 98 که با عنوان درمورد فواید ورزش هوازی ( ورزش ایروبیک ) بدانید، منتشر شده است همراه باشید. ورزش آئروبیک ، قلب و ریه ها را تقویت می کند و جریان خون را بهبود می بخشد. فواید سلامتی آن فراوان است از جمله جلوگیری و کنترل بیماری.

آیا ۳۰ دقیقه ورزش آئروبیک در روز همان درمانی است که به دنبال آن بوده اید؟

ورزش آئروبیک به خاطر منافع آن از جلوگیری از بیماری قلب گرفته تا کاهش استرس ، یکی از بهترین کارهایی است که می توان برای سلامتی انجام داد. فعالیت هایی نظیر پیاده روی یا دوچرخه سواری که قلب را به پمپ کردن وا می دارد و ورود اکسیژن را به بدن افزایش می دهد می تواند به داشتن عمری طولانی تر و سالم تر و به جلوگیری و کنترل بیماری های مزمن کمک کند .به فواید زیاد مرتبط با  ورزش آئروبیک در زیر نگاهی بیندازید. انگیزه پیدا کنید و با انجام آن از فواید آن بهره مند شوید.

بدن چگونه به ورزش آئروبیک پاسخ می دهد

در طی ورزش آئروبیک ، عضلات بزرگ دست ها ، پاها و باسن به طور مکرر حرکت می کنند. تناسب آئروبیک ، که تناسب قلبی عروقی هم نامیده می شود ، به توانایی قلب ، رگ های خونی و ریه ها ( سیستم قلبی عروقی ) برای تامین سوخت در طی فعالیت جسمانی مداوم اطلاق می شود. با داشتن تناسب آئروبیکی ، بدن جهت حفظ ادامه حرکت به صورت کارآمدتر ، اکسیژن را با کارآیی بیشتری دریافت و مصرف می کند.

بدن برای ادامه حرکت تکراری عضله :

·اکسیژن بیشتری را وارد بدن می کند , تنفس سریع تر و عمیق تر می شود تا مقدار اکسیژن داخل جریان خون را به حداکثر برساند.

·خون را سریع تر و قدرتمندتر پمپ می کند جهت تولید انرژی و حمل اکسیژن به صورت موثرتر به دیگر قسمت های بدن ، قلب سریع تر می زند.قدرت هر ضربان قلب جهت به حداکثر رساندن جریان خون به ماهیچه ها و بازگرداندن آن به ریه ها ، افزایش می یابد.

· قطر و تعداد رگهای خونی کوچک را افزایش می دهد .رگ های خونی کوچک ( مویرگ ها ) برای رساندن اکسیژن بیشتر به عضله ها ، گشاد می شوند و محصولات زائد مانند دی اکسید کربن و اسید لاکتیک را انتقال می دهند.در طول زمان ، جهت کارآمدتر کردن حمل اکسیژن و دفع مواد زائد ، عملا مویرگ های بیشتری در عضله ایجاد خواهد شد.

·از تولید حرارت زیاد جلوگیری می کند. وقتی ماهیچه ها حرکت می کنند ، حرارت بدن بالا می رود. برای جبران بالا رفتن درجه حرارت ، بدن با عمل دم حرارت را در هوا رها می کند. بدن با عرق کردن هم حرارت ، آب و مواد معدنی را از دست می دهد.

·.اندورفین ها را آزاد می کند ورزش منظم آئروبیک موجب آزاد شدن اندروفین ها که مسکن های طبیعی بدن هستند ، می شود.

ورزش آئروبیک می تواند به جلوگیری از  بیماری های  زیر کمک کند

کاهش خطر ابتلا به بیماری عروق کرونری.بیماری قلبی یکی از شایع ترین عوامل مرگ زنان و مردان است. اگر دچار حمله قلبی شده اید ، دستیابی به سطح بالاتر سلامت آئروبیک می تواند از حمله دوم جلوگیری کند.

کاهش خطر ابتلا به فشار خون بالا . اگر دچار فشار خون بالا هستید ، ورزش آئروبیک می تواند به کاهش آن کمک کند.

بهبود پروفایل چربی خون . ورزش ، غلظت کلسترول HDL ( کلسترول خوب) را در خون افزایش و غلظت LDL ( کلسترول بد ) را کاهش می دهد.

کاهش خطر سکته مغزی .بهبود چربی های خون منجر به ساخت کمتر جرم در شریان ها می شود. رسوب جرم ها در رگ های خونی منتهی به مغز می تواند منجر به سکته مغزی شود.

کاهش خطر بروز برخی سرطان های شایع  از جمله سرطان های سینه ، پروستات ، و سرطان مخاط رحم.

کاهش خطر بروز و ابتلا به دیابت تیپ دو .ورزش آئروبیک به کنترل وزن ، کاهش احتمال دچار شدن به اضافه وزن یا چاقی – شرایطی که منجر به دیابت نوع ۲ می شود- کمک می کند.

کاهش ابتلا به بیماری های ویروسی .ورزش آئروبیک به فعال شدن سیستم ایمنی و آمادگی آن برای مبارزه با عفونت کمک می کند. افرادی که به طور منظم ورزش می کنند کمتر مستعد ابتلا به بیماری های ویروسی جزئی نظیر سرماخوردگی ها و آنفلونزا هستند.

کنترل بیماری ها و مشکلات جسمانی

·کاهش سطح قند خون در افراد دیابتی:حفظ قند خون در محدوده دامنه هدف می تواند به اجتناب از عوارض بعدی بلند مدت دیابت مانند نارسایی کلیه یا بیماری قلبی کمک کند.

·کنترل وزن مناسب :ورزش آئروبیک همراه با برنامه غذایی سالم و تمرین قدرتی مناسب می تواند به کاهش وزن یا حفظ وزنی متناسب کمک کند.

·تقویت قدرت عضلانی قلب : قلب می تواند به ازاء هر ضربان خون بیشتری را پمپ کند ، یعنی اینکه قلب نیازی به ضربان سریع به هنگام استراحت یا ورزش ندارد.

·بهبود خونرسانی به بافت ها و ارگانهای بدن :قلبی قوی تر ، خون را با کارآیی بیشتری پمپ می کند.

· تسکین درد مزمن عضله و سندرم فیبرومیالژی :ورزش آئروبیک می تواند رشد رگ های کوچک خونی ( مویرگ ها ) را در عضلات تحریک کند. این کار به بدن کمک می کند تا اکسیژن را به طور کارآمد تری به عضلات انتقال دهد و محصولات زائد متابولیک تحریک کننده مانند اسید لاکتیک را برطرف کند.

·افزایش روحیه و خلق بالا : ورزش آئروبیک می تواند یاس و ناامیدی افسردگی و تنش مرتبط با اضطراب را تسکین دهد.

·تقویت استحکام و تراکم مناسب استخوان : ورزش آئروبیک تحمل کننده وزن نظیر پیاده روی ، می تواند خطر ابتلا به پوکی استخوان و عوارض بعدی آن را کاهش دهد. ورزش های آئروبیک با شدت کم – نظیر شنا ، دوچرخه سواری و ورزش های درون استخر – می تواند بدون وارد کردن فشار بیش از حد بر مفاصل ، بدن را در حالت تناسب حفظ کند ، که این امر این نوع ورزش ها را انتخاب های خوبی برای افراد مبتلا به مشکلات جسمانی نظیر آرتروز می سازد.

سایر فواید ورزش های هوازی

افزایش استقامت و تحمل هوازی : ورزش آئروبیک ممکن است در طی فعالیت و یا بلافاصله پس از آن فرد را خسته سازد، اما در بلند مدت می تواند استقامت را افزایش و خستگی را کاهش دهد.

کنترل و کاهش استرس : یک جلسه ورزش آئروبیک پس از یک روز کاری پر تنش می تواند به فرد کمک کند تا به آرامش برسد.

حفظ تحرک و شادابی : حفظ برنامه منظم ورزش آئروبیک ، ماهیچه ها را کارآمد و قوی می کند که با افزایش سن ، بدن قرص و محکم روی پاها قرار می گیرد. در صورت استفاده از ویلچر ، ورزش آئروبیک که بر دست ها ، شانه ها و قسمت بالای بدن متمرکز است – مثلا پارو زدن یا اسکی با استفاده از اسکی نشسته – می تواند به قوی شدن قسمت بالای بدن کمک کند و در عین حال سلامت قلبی عروقی بدن را هم بهبود  ببخشد.

حفظ استقلال و اتکا به نفس : با افزایش سن ، ورزش آئروبیک می تواند به قوی تر ماندن ماهیچه ها کمک کند که به جلوگیری از افتادن ها و شکستگی ها کمک خواهد کرد.

افزایش طول عمر مقید : به نظر می رسد افرادی که تمرینات قلبی عروقی انجام می دهند از آنهایی که این کار را انجام نمی دهند بیشتر عمر می کنند.

روش های رسیدن به تناسب آئروبیک

رسیدن به سطح بالاتر تناسب آئروبیک می تواند مفرح باشد چون برای انتخاب ، فعالیت های زیادی وجود دارد. از میان این گزینه ها می توان موارد زیر را نام برد: پیاده روی ، رقص آئروبیک ، شنا ، اسکی ، دو ، دو نرم ، ورزش آبی ، رقص ، پارو زدن.

پیاده روی شکل همگانی و مورد پسند ورزش آئروبیک است که ورزشی ساده و ارزان می باشد. تنها چیزی که لازم دارید یک جفت کفش پیاده روی راحت است که اندازه پایتان باشد. حتی می توانید از زمان صرف شده به هنگام انجام فعالیت های آئروبیک معمول نظیر باغبانی یا خانه داری هم بهره ببرید.

بدنتان را به حرکت درآوردید تا منافع سلامتی آن را تجربه کنید

حال در مورد منافع سلامتی ورزش آئروبیک و نحوه تاثیر آن بر بدنتان آگاه هستید. بگذارید منافع سلامتی آن ، الهام بخش شما برای پیگیری رسیدن به سطح بالاتر تناسب آئروبیک باشد. تنها با ۳۰ دقیقه (ورزش آئروبیک ) در روز عمر طولانی تری داشته باشید و سالم تر زندگی کنید.