«آیا ورزش، آن هم ورزشی نظیر کاراته سن و سال می شناسد یا در هر سنی تاثیرگذار است؟» این پرسشی است که نمی توان از کنار آن به سادگی عبور کرد چون بسیار از سوی علاقه مندان به ورزش، مخصوصا ورزش های رزمی شنیده می شود. تجربه و گذشت زمان ثابت کرده است که شروع ورزش کاراته و سایر رشته های رزمی در هر سنی دیر نیست.
کاراته پدیده یی است که کودکان خردسال و بزرگسالان می توانند در آن رمز ماندگاری را بیابند. تجربه فردی من به اثبات رسانده است که حتی یک کودک چهار ساله نیز روی دوجوی کاراته می تواند سرآغازی دیگر را برای زندگی رقم بزند. من عشق را در هنرهای رزمی در دورانی تجربه کردم که هنوز حتی سخن گفتن را نیز به عاریه فرا گرفته بودم. برای نخستین بار برادرم دوجوی کاراته را به من نشان داد و این شد ماجرایی که هنوز طنین زندگی را در من حفظ کرده است. همین حال و هوا برای گروه های سنی بالانیز دور از دسترس نیست.
بهترین مثال برای این ادعا فردی است که در 62 سالگی کاراته را آغاز کرد و بعد از دو سال تمرین مداوم روی سکوی قهرمانی پیشکسوتان ایستاد. او وقتی از احساسش که زایده ورزش است سخن می گوید، من در این گمان فرو می روم که عشق روزگار 4 سالگی من در او یا عشق روزگار 62 سالگی او در کودکی های من تبلور یافته است و این ارتباط عمیق روحی گره مشترکی جز کاراته یا ورزش ندارد. کاراته جایی خارج از جغرافیای سن و سال، اعتماد به نفس را افزایش می دهد و از طریق مکانیزم های قدرتمندی نظیر تنظیم تنفس، جسم را تقویت می کند.
چنین فرآیندی انسانیت دیگری را برای هر انسانی به ارمغان می آورد. فردیت و روحیه فرد در کاراته قطر خود را مستحکم می کند. هر آدمی روی دوجوی کاراته به این درک می رسد که تقویت روح قبل از هر چیز به اراده فرد بستگی دارد و بعد از آن استاد می تواند مسیر رسیدن به آرزوها را کوتاه کند. باز هم تاکید می کنم که چنین چیزی در خارج از محدودیت های سنی رخ می دهد. درواقع همه گروه های سنی وقتی کاراته را تجربه می کنند، می توانند از حس مشترکی سخن بگویند که نامش چیزی جز تجلی روح و ارتقای سطح کیفی جسم نیست.
جسم فقط زمانی در کاراته محور می شود و ملاک عمل قرار می گیرد که سلامت مورد نظر باشد در غیر این صورت وقتی معیار جسم، سن و سال باشد هیچ ارشدیتی در میان نیروهای کاراته وجود ندارد. کاراته کاها بر حسب درجه و سوابق ارشد بودن را تجربه می کنند ولی در مقابل حتی محک سابقه ربطی به جغرافیای سن ندارد. در کاراته هرگز هیچ فردی زیر سوال نمی رود که چرا در یک سن کم یا در یک سن زیاد به درجه های مهم دست یافته است. چون برای رسیدن به درجه های مختلف باید از مسیر ارتقای توانایی عبور کرد. کاراته میدانی است که در آن همه، در هر گروه سنی باید با خود تکرار کنند که در هر شرایطی می توانند تن به کاراته بدهند تا حدی که به جایگاهی ویژه دست یابند.
بارها دیده شده است، نوجوانانی که در خانواده عزلت می گیرند یا نوجوانانی که موجب آزار خانواده می شوند وقتی وارد پدیده کاراته می شوند به کنترل روحی می رسند و تعادل انسانی را رعایت می کنند. بزرگسالانی هم که به دلیل دهلیزهای تودرتوی زندگی امید به فردا را از دست داده اند با کاراته توانسته اند سکون و سکوت زندگی را به زانو در بیاورند. این در واقع واقعیت هنرهای رزمی یا کاراته است. ورزش کاراته، بیرون از محدودیت های شناسنامه یی به انسان فکر می کند تا با تجلی روح هر آدمی را با هر سنی به قله برساند. برای همین باید انتظار روزی را کشید که پاتوق های ورزشی در کشور افزایش یابند و دیدار آدم ها با یکدیگر در مکان های ورزشی به یک رسم خلل ناپذیر تبدیل شود. این گونه خشکسالی سلامت نیز ریشه خشک می کند. باشد تا فردا هیچگاه ورزش های رزمی را از یاد نبریم.
