انواع داچی(فرمهای ایستادن)

اصول پیشرفت در انجام تکنیک‌های کاراته، بدست آوردن فرم صحیح و تعادل است. در کاراته کلمه ایستادن یا داچی، در واقع به قسمت پایین بدن اتلاق می‌گردد. برای اینکه تکنیک‌ها سریع، بطور صحیح، با قدرت و به نرمی و روان انجام شوند، ایستادن یا داچی باید قوی و مقاوم باشد.
در کاراته، ایستادن یا داچی به موقعیت قسمت پایین بدن، یعنی باسن و پاها اشاره دارد که در حقیقت حامل قسمت بالای بدن می‌باشند، لذا هنگامی که فرم بدن در بهترین حالت ممکنه است، تکنیک‌ها نیز به بهترین شکل انجام می‌شوند. این مساله در لحظه‌ای که تکنیک اجراء می‌شود به حداکثر اهمیت خود می‌رسد.

مشخصات ایستادن یا داچی خوب و صحیح

اصول اجرای یک تکنیک عبارتند از؛ ایستادن صحیح بعلاوه داشتن تعادل و همکاری هماهنگ قسمتهای مختلف بدن، و همه اینها باید در آن واحد عملی گردند. تنها در این صورت است که تکنیک‌ها سریع و قدرتمند می‌گردند. کنترل اصلی این موارد، بستگی کامل به ایستادن خوب و صحیح داشته و در حقیقت بوسیله آن رهبری می‌شود.

دسته‌بندی ایستادن‌ها یا داچی‌ها

داچی‌ها را می‌توان به دو گروه تقسیم‌بندی کرد که این خود نیز بستگی به موقعیت زانوها نسبت به مرکز ثقل بدن دارد.
داچی‌هایی که در آنها زانوها با قدرت زیاد به طرف خارج خطی که مرکز ثقل بدن را به زمین وصل می‌کند، کشیده شده‌اند مانند ذن‌کوتسو داچی، شیکو داچی، کوکوتسو داچی.

داچی‌هایی که در آنها زانوها به طرف داخل پیچ خورده‌اند، مانند: سان‌چین داچی، نکو‌آشی داچی و نای‌فانچین‌ داچی.

نکات مهم در داچی‌ها

کشش زانو‌ها

مجسم کنید که خطی دو زانو را به یکدیگر متصل کرده و آنها را بطرف خارج از دو طرف می‌کشد. زانوها را با قدرت به دو طرف آن خط بکشید.

زانوها و قوزک پا

زانوها و قوزک‌های پا باید به اندازه کافی و موثر و با قدرت خم شوند.

کف پا

کف پاها باید تماس کامل با زمین داشته باشند، انگار که با چسب چسبیده‌اند.

موقعیت باسن

موقعیت باسن، بر حسب نوع داچی تفاوت کرده و باید بطور صحیح حفظ شود.

مرکز ثقل

برای داشتن قدرت زیاد و ایستائی و مقاومت، لازم است که احساس شود که فاصله بین ناف و مقعد، در کوتاهترین حد ممکنه می‌باشد. ارتفاع مرکز ثقل بدن نیز از اهمیت زیادی برخوردار است، هر چقدر ارتفاع مرکز ثقل بدن کمتر باشد، داچی از مقاومت بالاتری برخوردار می‌شود. 

موسوبی داچی؛ پنجه‌های پا در زاویه چهل و پنج درجه قرار داشته و پاشنه‌ها چسبیده به یکدیگر می‌باشند.		هی‌سوکو داچی؛ پنجه‌های پا به یکدیگر چسبیده‌اند.
هاچی جی داچی؛ عرض داچی به اندازه لگن بوده و پنجه‌های پا در زاویه چهل و پنج درجه به سمت بیرون قرار دارند.		هی‌کو داچی؛ عرض آن به اندازه لگن بوده و پنجه‌های پا موازی یکدیگر می‌باشند.
سانچین داچی؛ پاشنه پای جلو در زاویه 45 درجه به خارج تمایل دارد تاندن را به سمت بالا کشیده و بالا تنه را عمود به زمین نگاه دارید.		نکو‌آشی داچی؛ تقسیم‌بندی وزن بدن بصورت 30 درصد به روی پای جلو و 70 درصد به روی پای عقب می‌باشد. زاویه پنجه پای عقب سی درجه به سمت خارج بوده و همینطور زاویه پای جلو (ساق پا) نود درجه با سطح زمین (عمود بر زمین) می‌باشد.
کوسا داچی؛ پای عقب دقیقا می‌بایست در زاویه 45درجه قرار گیرد.		ساگی‌آشی داچی؛ ایستادن به روی یک پا (این استقرار در کاتای ماتسومورا ها روهای چندین بار تکرار شده).
		موتو داچی؛ عرض داچی بین 10 تا 15 سانتیمتر و طول آن به اندازه یک زانو (بصورت نشسته) می‌باشد. جهت پنجه پای عقب 20 درجه به سمت خارج می‌باشد، لبه خارجی پای جلو در یک امتداد می‌باشد (اینطور بنظر خواهد رسید که سر پنجه پای جلو کمی به سمت داخل می‌باشد).
ذن‌کوتسو داچی؛ طول این داچی یک زانو (بصورت نشسته) و دو مشت بوده و مهم ترین بخش این استقرار یعنی عرض آن تقریبا بین 10 تا 15 سانتیمتر می‌باشد (و نه به اندازه عرض شانه یا لگن)، پنجه پای عقب 30 درجه به سمت خارج بدن و وزن بدن به سمت پای جلو تمایل دارد، شصت درصد به روی پای جلو و چهل درصد وزن بدن به روی پای عقب بهترین تقسیم بندی می‌باشد، لبه خارجی پای جلو در یک امتداد می‌باشد (اینطور بنظر خواهد رسید که سر پنجه پای جلو کمی به سمت داخل می‌باشد).
نای فانچین داچی؛ در استقرار هاچی‌جی داچی پاشنه های پا را تقریبا 60درجه به سمت خارج بدهید، سر پنجه‌های پا 30 درجه به سمت داخل می‌باشد.
شیکو داچی؛ سر پنجه‌های پا در زاویه 45 درجه به سمت خارج می‌باشد نکته بسیار مهم در این داچی عمود بودن بالا تنه بدن نسبت به زمین می‌باشد.
کو کوتسو داچی؛ بدن به سمت پای عقب تمایل داشته (تقریبا هفتاد درصد)،سر پنجه پای عقب و پاشنه پای جلو در یک امتداد و طول آن نیز تقریبا معادل طول ذن‌کوتسو داچی می‌باشد.